Ουρανοκατέβατος, ανεβαίνει

Χωρίς να το καταλάβει, βρέθηκε ουρανοκατέβατος σε ένα εχθρικό περιβάλλον, άγνωστος μεταξύ γνωστών, που τον αντιμετώπιζαν σα φίλο: έδειχναν να τον αναγνωρίζουν ίσως επειδή τους είχαν ενώσει οι κοινές φθορές που βρίσκονταν στα πρόθυρα της πορείας τους.
Η αφόρητη πίεση παραμόρφωσε τα χαρακτηριστικά του και άλλαξε δραματικά τον ψυχισμό του. Απορρόφησε -σε βάρος της εμφάνισής του και της διάθεσής του- την αγωνία και μέσα από αυτή τη δοκιμασία, βγήκε εκτός από παραμορφωμένος και μορφωμένος κι αυτό του έκανε καλό, αφού ξύπνησε μέσα του δυνάμεις δημιουργίας που βρίσκονταν σε νάρκωση και πραγματοποίησε πράγματα που υπό άλλες συνθήκες ποτέ δεν θα είχαν δει το φως του κόσμου.

Τελικά τα πράγματα δεν είναι, αλλά γίνονται.

Και κάθε κουσούρι ή αδυναμία (εγγενές ή αποκτώμενο στην πορεία της ζωής), αν το αντιμετωπίσεις με διάθεση μποέμ, μπορεί να ανοίξει τους δρόμους για σημαντικές ανθρώπινες δημιουργίες. Εδώ οι μποέμ του 19ου και του 20ου αιώνα -χωρίς να ρωτήσουν για αυτό τον επίσημο εικονογράφο της νυχτερινής ζωής στα καμπαρέ του Παρισιού της Μπελ Επόκ (belle epoque), Τουλούζ Λωτρέκ του οποίου τα πόδια σταμάτησαν να αναπτύσσονται φυσιολογικά μετά τα δώδεκά του χρόνια- θεώρησαν αυτήν τη βαριά γενετική ανωμαλία ως μια προϋπόθεση για την καλλιτεχνική δημιουργικότητα.

Τώρα που το σκέφτομαι και ο κατσικοπόδαρος (όχι ακριβώς θεός, αλλά δευτερεύουσα θεότητα) Πάνας της Ελληνικής Μυθολογίας ήταν party animal και η προσωποποίηση της γενετικής δύναμης της ζωής. Θα πρέπει σίγουρα να είχε πονέσει για το χάλι της εμφάνισής του και να είχα περάσει νύχτες άγρυπνος αναρωτώμενος τί είχε κάνει για να τιμωρηθεί σε αυτήν την άχαρη εμφάνιση (ενώ κατά ορισμένους ήταν γιος του Ερμή!). Τελικά όμως σύμφωνα με τις γραφές και λατρεύτηκε ιδιαίτερα σα θεός και γλέντησε τη ζωή του όσο λίγοι, άνθρωποι, θεοί ή ημίθεοι….

Δηλαδή να μην χάσω όλες μου τις ελπίδες;