Ισορροπώ με αρμονία, αλλά …

Ισορροπώ με μια ανέλπιστη αρμονία, ανάμεσα σε επιτεύγματα που έχασα οριακά μέσα από τα χέρια μου και επιτυχίες που ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω πώς τις πιστώθηκα εγώ και όχι ο κύριος απέναντί μου στο καθρέφτη. Αλλά βέβαια, σε έναν κόσμο όπου όλοι είμαστε παιδιά ενός ανελέητου σκοταδισμού, όπου σκόπιμα διατηρούνται τεχνηέντως τα πνεύματά μας στην άγνοια γιατί με αυτόν τον τρόπο εξυπηρετείται η τάξη, ο ισορροπών με αρμονία είναι δαχτυλοδεικτούμενος, δυνάμει επικίνδυνος και, τελικά, ενοχλητικός. Η ύπαρξη αρμονίας γίνεται αμέσως αντιληπτή από τους κοινωνικούς αισθητήρες του συστήματος (κίνδυνος, κίνδυνος!!!) που θέλει την τήρηση της τάξης έτσι όπως το ίδιο την ορίζει και αμέσως κινούνται οι μηχανισμοί αποκατάστασης που χρησιμοποιούν μοχλούς απομόνωσης, απαξίωσης ακόμη και διαπόμπευσης (αν αυτό κριθεί αναγκαίο) του αταίραστου πλάσματος που έχει το θράσος να ισορροπεί με μια εξωπραγματική αρμονία που εγείρει το φθόνο και πρέπει να καταπολεμηθεί πάραυτα.

Κι όταν σταδιακά αποκαθίσταται η τάξη των πραγμάτων σύμφωνα με τα ειωθότα που δεν επιδέχονται απόκλισης, ησυχάζει ο περίγυρος και μπορούμε όλοι πλέον να απολαύσουμε την «άλλη» ισορροπία, την ελεγχόμενη, την ασφαλή. Στα πλαίσια αυτής της εσωτερικής μας ισορροπίας που επιτυγχάνεται (ή μήπως ορίζεται;) «έξωθεν», βρισκόμαστε πλέον σε καταστολή: τα άγρια ένστικτα έχουν αναχαιτιστεί, ο αδιόρατος πόνος έχει καταπραϋνθεί και όλα βαίνουν υπό έλεγχο.

Ένα μόνο μένει ανέπαφο μέσα μου, μετά από την κούρα που μου επεφύλαξε το σύστημα για να με επαναφέρει στη συναισθηματική τάξη, που περιελάμβανε και την κουρά (*) οπότε δεν εκόπησαν τα μαλλιά μου, αλλά ψαλιδίστηκαν οι ενστάσεις μου: η ανησυχία φωλιάζει βαθειά μέσα μου. Κι έτσι δεν πλέον δεν ισορροπώ απλώς.

Ισορροπώ εν ανησυχία.

(*) ο τύπος της τελετής κατά την οποία κόβονται τα μαλλιά του εισερχομένου στο μοναχικό βίο (Μείζον Ελληνικό Λεξικό Τεγόπουλου-Φυτράκη)