Κύριε μανάβη, συνελόντι ειπείν ένα κιλό μήλα!

Υπάρχουν ορισμένοι άνθρωποι που είναι κάτοχοι απύθμενων γνώσεων που σωρεύονται και στοιβάζονται μέσα τους και επειδή δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν, τους δημιουργούν ένα αίσθημα δυσφορίας: κάτι τους πνίγει, αλλά δεν μπορούν να προσδιορίσουν ακριβώς τί είναι αυτό. Μερικές φορές αντιλαμβάνονται την ανάγκη που νοιώθουν να μοιραστούν τον πνευματικό τους πλούτο με άλλους ανθρώπους, αλλά τελικά αποδίδουν αυτό το αίσθημα δυσφορίας στην οικονομική κρίση και στο κούρεμα του δανείου…

Αν παρατηρούσαν προσεκτικά τι συμβαίνει στον μακρόκοσμο που τους περιβάλλει, θα μπορούσαν να πάρουν ιδέες για την διαχείριση του μικρόκοσμού τους. Δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα, ένα από τον διεθνή και ένα από τον ελληνικό χώρο είναι τα ακόλουθα: Οι Η.Π.Α. είχαν μια μεγάλη ποσότητα όπλων που είτε είχαν λήξει είτε θα έληγαν οσονούπω (ναι, ναι! Τα όπλα μαζικής καταστροφής σαν αυτά, έχουν ημερομηνία λήξης!). Μπροστά στον κίνδυνο λοιπόν να απαξιωθούν τα προϊόντα της πολεμικής βιομηχανίας που είναι στυλοβάτης της αμερικανικής οικονομίας…. τα χρησιμοποίησαν! Κοίταξαν τον παγκόσμιο χάρτη, εξέτασαν τα ανοιχτά μέτωπα που είχαν και προχώρησαν στον βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας το 1999. Από τον ελληνικό χώρο, υπήρχαν (διαβάζουμε) αρκετά μεγάλες ποσότητες ληγμένων δακρυγόνων που χρησιμοποιήθηκαν σε πρόσφατες πορείες και διαδηλώσεις.
Όλα αυτά τα περιστατικά (και η ιστορία βρίθει τέτοιων παραδειγμάτων) θα μπορούσαν να αποτελέσουν αντικείμενο μελέτης και περισυλλογής με φιλοσοφική διάθεση. Κι αυτό επειδή ο φιλόσοφος όταν χρησιμοποιεί τις γνώσεις και τις πνευματικές του δεξιότητες, συμβάλλει στην εκλογίκευση της ζωής με αποτέλεσμα τη βελτίωσή της…

Αλλά όλα αυτά πρέπει να γίνονται με μέτρο και πρόγραμμα, για να μην προκαλείται το κοινό αίσθημα από αυτά καθαυτά τα γεγονότα. Κάλλιστα όμως μπορεί να υπάρχει ευρύτερη κοινωνική ενόχληση, αυτό είναι αποδεκτό από τους σκοτεινούς μηχανισμούς που ορίζουν την πραγματικότητά μας: η έμφαση της κοινωνίας δίνεται στο -δραματικά σημαντικό, δεν υπάρχει αμφιβολία γι αυτό- θέμα «γιατί να βομβαρδίσουν τη Γιουγκοσλαβία;» ή «γιατί να ρίξουν δακρυγόνα στους συνταξιούχους που είχαν βγει στους δρόμους να διαμαρτυρηθούν;» και το αν τα όπλα ήταν ληγμένα και αυτό το γεγονός εξώθησε στην χρήση τους (ίσως ακόμη και στην επιλογή χρήσης βίας) μπαίνει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, σκονίζεται και τελικά ξεχνιέται.

Καθίσταται εντελώς σαφές ότι στην επικοινωνία ενός κράτους αλλά και ενός πολίτη του ακόμα, απαιτείται οικονομία στη χρήση γνώσεων και πληροφοριών που υπάρχουν, ώστε όλα να γίνονται με τον με τον προσήκοντα σεβασμό των συνθηκών της σύγχρονης πραγματικότητας.

Δε χρειάζεται δηλαδή να πεις «συνελόντι ειπείν» στο μανάβη…αν του πεις «με δυο κουβέντες» θα καταλάβει αυτός και θα σου δώσει τα καλύτερα μήλα!

(www.photosearch.com)