Περί σκοτεινιασμένου ουρανού: ευτυχώς

Ο καιρός αλλάζει (επιτέλους!) αλλά ήμουν έτοιμος από καιρό γι αυτό. Δεν επιζητώ τον κακό καιρό, αλλά οι ηλιόλουστες ημέρες εν μέσω Ιανουαρίου, αποσπούν την προσοχή μου από τη συννεφιασμένη πραγματικότητα που είναι εξίσου αναγκαία με την ακατάπαυστη ηλιοφάνεια: μην πω και πιο σημαντική ίσως στη σύλληψη των κρυμμένων νοημάτων της ζωής.  Ο σκοτεινός ουρανός υποδηλώνει (σε εμένα τουλάχιστον) την προαιώνια προσωρινότητα που εξυπηρετεί τη φευγάτη μας προσωπικότητα. Μελαγχολούμε συχνά κατά την παρατήρηση της ζωής αλλά αυτός δεν είναι λόγος να είμαστε θλιμμένοι. Συχνά, οι σκέψεις που μας κράτησαν ξύπνιους το προηγούμενο βράδυ μέχρι τη στιγμή που μας πήρε ο Μορφέας στην αγκαλιά του κι αποκοιμηθήκαμε του καλού καιρού, εξαφανίζονται το επόμενο πρωί και δεν αφήνουν πίσω τους τίποτ’ άλλο από την έντονη αίσθηση ότι σκεφτόμασταν κάτι πολύ ενδιαφέρον που μας έχει ξεφύγει. Αλλά ευτυχώς. Οι σκέψεις που έγιναν στην αγκαλιά του Μορφέα δεν έχουν θέση στην επίγεια πραγματικότητα. Δημιουργούν μια αδιόρατη και συχνά μη ανιχνεύσιμη δυσθυμία. Με διάθεση να ξεκαθαρίσω τα πράγματα έστω και υπεραπλουστεύοντας, νοιώθω ότι ο σκοτεινός ουρανός είναι σαν τη μόνη διαθέσιμη εναλλακτική του αποκαλυπτικού διαστήματος του ύπνου που κρύβει τα μυστικά του γιατί δεν θέλει να μας ανησυχήσει. Ο ουρανός μας παρουσιάζεται μέχρι εκεί που μπορούμε να αντέξουμε και, σε τελική ανάλυση, αν μας έρχεται βαρύς και μας πνίγει, μπορούμε πάντα να τραβήξουμε τις κουρτίνες και να αφήσουμε αυτούς που τον αντέχουν να ασχολούνται μαζί του.