Πρόσκαιρη υποτονικότητα ή ευγενής απομάκρυνση από τη φθορά;

Πίσω από κάθε θεατρική έξοδο από τη σκηνή, κρύβεται μια δειλία ή μια διάθεση (απο)φυγής μιας στενάχωρης πραγματικότητας. Βέβαια η εύκολη λύση είναι να ισχυριστεί κανείς ότι καθόλου δε τον ενδιαφέρει η πραγματικότητα και στρέφει την προσοχή του στην αλήθεια. Και τελικά ο επίλογος μπορεί να είναι ξύλινος, της μορφής «προτίθεμαι να το εξετάσω ενδοσκοπικά και να επανέλθω», ήτοι να το αφήσει να ξεχαστεί και να συνεχίσει την πορεία του σφυρίζοντας αδιάφορα.

Η αλήθεια είναι ότι τον τελευταίο καιρό διανύω περίοδο κανονικής νηφαλιότητας, αλλά βαθειά μέσα ανησυχώ μήπως αυτή μου η στάση υποδηλώνει διάθεση αποφυγής κρίσεων και εντάσεων. Για να ωραιοποιήσω αυτό που συμβαίνει, μπορώ πάντα να θεωρήσω αυτήν την ευγενική υποχώρηση  ως διακριτική απομάκρυνση από τους προβολείς που με έδειχναν “επίτητηδες λουσμένο” από τη φως μιας παλαιάς ματαιοδοξίας που πλέον έχει (οριστικά;) υποχωρήσει.

Η ασίγαστη διάθεση της ανθρώπινης φύσης να αποδρά απ’ ότι την φέρνει σε αμηχανία, μπορεί να εξηγήσει ορισμένες από τις κινήσεις μου, αλλά όχι όλες. Δεν αξιοποιώ τον ψυχοφυσικό εξοπλισμό (όπως θα έλεγε ο αγαπημένος μου  Aldous Huxley) με τον οποίο γεννιέται το κάθε άτομο αλλά βγάζω από την ντουλάπα και φοράω την παλαιότερη φανέλλα του νικητή για την οποία έχω δουλέψει πολύ σκληρά στη ζωή τα τελευταία τριάντα χρόνια. Κατά έναν παράξενο δε τρόπο, όταν θέτω κάποια θέματα που με απασχολούν υπό την κρίση της λογικής μου, αισθάνομαι ότι γίνομαι ξενέρωτος και απομακρύνομαι χωρίς δεύτερη σκέψη.

Με συγχωρείτε, σταματώ εδώ: δεν ήμουν έτοιμος να απλώσω τη γραφή μου σε αυτές τις σκέψεις.

Υποχωρώ υπερήφανος με αμήχανο χαμόγελο.