Δείξτε συμπάθεια στους μελαγχολικούς... κι αν όχι, δείξτε τουλάχιστον ανοχή!

Σε άλλες εποχές η μελαγχολία ήταν ίσως μια αξιοθαύμαστη ιδιότητα που χαρακτήριζε ανθρώπους πολύ ξεχωριστούς και πανέξυπνους, που διεκρίνονταν καθώς οι υπόλοιποι αποτελούσαν ένα σιωπηλό και ανέκφραστο κοπάδι. Ίσως με αυτόν τον τρόπο οι θιασώτες της μελαγχολίας προσπαθούσαν να διαχειριστούν τη φωτιά που τους έκαιγε εσωτερικά. Ίσως. Τώρα όμως που τα θλιβερά αποτελέσματα της δυσανεξίας από τη μελαγχολία δεν αφορούν μόνο ένα “επίλεκτο γκρουπ ανθρώπων” αλλά -όλο και περισσότερο- τον καθένα, οι μελαγχολικοί δεν είναι πια δακτυλοδεικτούμενοι με κακία (που κρύβει συχνά θαυμασμό), αλλά μια βαρετή ομάδα που την αποτάσσονται οι τριγύρω τους γιατί η συναναστροφή μαζί τους κάνει κακό.

Παλαιότερα οι μελαγχολικοί άνθρωποι ήταν παρατηρητές της ζωής υπό το πρίσμα μιας μεταφυσικής θεώρησης των πραγμάτων και γεννούσαν στις τέχνες και τη λογοτεχνία μικρά θαύματα. Όχι πλέον. Νοιώθω ότι, αυτήν την εποχή, οι μελαγχολικοί είναι οι θλιμμένοι που δεν μπορούν να κρύψουν τη θλίψη τους. Κάποτε μπορεί και να τους ζήλευαν αλλά τώρα τους λυπούνται και, μοιραία, τους αποφεύγουν και τους ωθούν στο περιθώριο. Κι όμως, οι μελαγχολικοί δεν είναι καταθλιπτικοί, αρχίζουν όμως να γίνονται θλιμμένοι.

Μια τραυματική παιδική ηλικία ή ίσως μια ανεκπλήρωτη επιθυμία για την επίτευξη ενός στόχου ζωής αποτελούν έναν ικανό λόγο για την εκδήλωση μελαγχολίας. Αλλά όταν οι εστίες που οδηγούν στη μελαγχολία εξαπλώνονται σα φονική φωτιά και από τη στιγμή που ενέσκυψε επιδημία κατάθλιψης στην καθημερινή ζωή, οι μελαγχολικοί άνθρωποι ωθούνται στο περιθώριο. 

Η αιώνια προσωρινότητα του βίου δεν αποτελεί πλέον ένα επτασφράγιστο μυστικό που συζητείται με χαμηλές φωνές σε σκοτεινά δωμάτια αλλά μια διαπίστωση που μπορεί κάλλιστα να αποτελέσει αντικείμενο φωνασκιών στη λαϊκή αγορά ανάμεσα στα καφάσια με τα φασολάκια και τα μήλα.

Τώρα που ο φόβος να βουλιάξουμε στην κατάθλιψη δεν αποτελεί πλέον μια σκοτεινή εξέλιξη αλλά ένα πιθανό βαρετό μέλλον, πρέπει να αναθεωρηθεί η στάση του κοινού για τον τρόπο που αντιμετωπίζει τους μελαγχολικούς. Γι αυτό σας λέω: δείξτε τους συμπάθεια. Μη πω και ανθρωπιά γιατί κινδυνεύουν να χάσουν τον πιο πολύτιμο θησαυρό της ανθρώπινης φύσης: την ευαισθησία που κρύβουν μέσα τους οι άνθρωποι.