Αγκαλιάζω τη σιωπή

Καταθέτω την πέννα μου (κατά το “καταθέτω τις πινακίδες του αυτοκινήτου μου”) κι αφήνω τις σκέψεις (όχι κατ’ ανάγκη μελαγχολικές) να περάσουν από μπροστά μου και να εξαφανιστούν. Σιγά-σιγά δε, έχω περιορίσει και τον μεταφυσικό τουρισμό γιατί μου φαίνεται σαν πνευματικό νάζι. Το δώρο της ζωής εξακολουθεί να είναι υπέροχο αν το καλοσκεφτείς, αλλά τον τελευταίο καιρό δε μου επιτρέπω σκέψεις. Δεν έχω παράπονα (αυτό δα μου έλειπε) αλλά δυσφορώ που αναγκάζομαι να συμβιβαστώ με όλο και λιγότερες πνευματικές χαρές (αυτό το βλέπω ολοκάθαρα στη μη ανάγκη καταγραφής στιγμών και σημαδιών στην καθημερινότητά μου). Παλαιότερα, σηκωνόμουν 1-2 φορές το βράδυ για να σημειώσω ιδέες στο μπλοκ που είχα δίπλα στο κρεββάτι του. Το πρωί της επόμενης όταν έβλεπα τις σημειώσεις μου, έμενα κατάπληκτος από ιδέες που βρίσκονταν καταγεγραμμένες -σα μουντζούρες, συνήθως- στο πρώτο χαρτί που βρήκα μπροστά μου όταν σηκώθηκα το βράδυ. 

Έχασα πολύ χρόνο προσπαθώντας να εξηγήσω στον εαυτό μου και σε -επιλεγμένους- τρίτους στενάχωρα θέματα. Δεν ξέρω αν ο Ήλιος φωτίζει τη Σελήνη για να της δείξει την αδελφική του αγάπη όπως λέει η Ελληνική μυθολογία (πάλι ήρθε η αδελφή μου στο μυαλό μου, δε λέει να φύγει αυτό το κορίτσι), αλλά αυτήν την περίοδο νοιώθω σίγουρος γι αυτό: οι πληγωμένοι άνθρωποι δεν θέλουν εξηγήσεις, αγκαλιά θέλουν (όπως γράφει ο πατέρας Χαράλαμπος Παπαδόπουλος).

Και τώρα που σταμάτησε η εσωτερική φασαρία, αγκαλιάζω τη σιωπή και πορεύομαι.