Βλέπω ένα παλαιότερο κείμενό μου (Όχι το Plan Α, μάλλον ούτε το Plan Β… για Plan C το βλέπω! – 23-1-2012) και προσπαθώ να αντιληφθώ τί εννοεί ο γράφων

Απορώ με τον εαυτό μου. Σηκώνομαι νωρίς το πρωί και διαβάζω παλαιότερα κείμενά μου αναζητώντας τον άλλο εαυτό μου μέσα από αυτά. Με εκπλήσσει που, συνήθως, συμφωνώ με τα παλαιά γραπτά μου κι ακόμη πιο πολύ με εκπλήσσει που βλέπω μέσα σ’ αυτά ένα σκεπτόμενο αλλά ανήσυχο άνθρωπο που όμως καταρχήν δείχνει, όσο περνάει ο καιρός και φθάνουμε στο “σήμερα” να πετάει έξω από την αναζήτηση όσα θεωρεί ήσσονος σημασίας για τη ζωή. Και μάλιστα όχι μόνο την δική του ζωή αλλά και τη ζωή των άλλων. Και το πιο λυτρωτικό σημείο ότι τελικά εστιιάζει την προσοχή του όχι τη ζωή των άλλων που του είναι οικείοι και κοντινοί, αλλά ΟΛΩΝ των άλλων. Αυτό το κείμενο συγκεκριμένα, που απετέλεσε το έναυσμα για περαιτέρω συλλογισμούς μου, αναφέρεται σε τρεις (εσωτερικούς, μάλλον, τόπους) όπου μπορεί να βρεθεί ο σύγχρονος άνθρωπος κατά την διαχείριση της ζωής του. Δίνω μάλιστα τον κωδικό «Plan» για καθέναν από αυτούς τους τόπους: Α-Β-C: Θλίψη-Αδιαφορία-Ταπείνωση. Ναι, ασφαλώς ο τρίτος τόπος είναι ο ενδεικνυόμενος αλλά διαπιστώνω ότι είναι ιδιαίτερα σημαντικό η ταπείνωση να μην αντιμετωπιστεί ως τιμωρία του ανθρώπου (γιατί έτσι καταλήγει οπωσδήποτε στα δύο πρώτα, την θλίψη και την αδιαφορία) αλλά ως ταρακούνημα για “άλμα πιο γρήγορο από την φθορά”, όπως λέει ο υπερρεαλιστής -αλλά τόσο τρυφερός- ποιητής μας Οδυσσέας Αλεπουδέλης.