Οι ήρωες της διπλανής πόρτας κουράζονται, διστάζουν, αλλά δεν πρέπει να το βάζουν κάτω

Οι στιγμές του θριάμβου υποχωρούν κι έρχονται οι ώρες της περισυλλογής (και της μετάνοιας, ίσως;). Οι παιάνες της σωτηρίας έχουν κοπάσει γιατί οι συνθήκες απαιτούν ησυχία για να μη διασπάται η προσοχή. Και μέσα σε αυτό το περιβάλλον, βλέπω τις πόρτες των δωματίων των ηρώων της διπλανής πόρτας ερμητικά κλειστές: επιλέγουν να μείνουν μόνοι, μακρυά από τιμητικές εκδηλώσεις που ξεχνιούνται οριστικά την ώρα που τελειώνουν. Αποκαμωμένοι, τίποτα δε φανερώνει ότι ο άνθρωπος με τη φανέλα και τις παντόφλες ήταν κάποτε αυτός διακρινόταν στο πεδίο της μάχης και αποτελούσε έμπνευση για τους στρατιώτες του αλλά και ολόκληρη την κοινωνία. Τώρα, οι μέρες δόξας πέρασαν και η λήθη είναι προ των πυλών στη ζωή του.

Και πλέον, οπισθοχωρεί στα σκοτεινά δωμάτια της οικίας του και περιμένει κάτι που, χωρίς να ξέρει τί ακριβώς είναι, του φαίνεται ωστόσο δυσάρεστο και μάλλον τον αποκαρδιώνει παρά του δίνει ελπίδες για τη συνέχεια.

Και την ώρα που ο βηματισμός του επιβραδύνεται, έρχεται ένα φιλικό σκούντημα στον ώμο που του δίνει (αδιευκρίνιστο για ποιο λόγο) κουράγιο. Κοιτάζει πίσω του παραξενεμένος να δει ποιος του έδωσε αυτή την ανύποπτη δύναμη να συνεχίσει και βλέπει έναν φτωχοντυμένο (αλλά με αξιοπρεπέστατη εμφάνιση) ηλικιωμένο άνθρωπο που το τον έβλεπε τακτικά αλλά ποτέ, μέχρι εκείνη τη στιγμή, δεν του είχε δώσει ιδιαίτερη σημασία.

Συνάντησα την προηγούμενη Κυριακή στην εκκλησία έναν άνθρωπο που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ο κύριος που περιγράφω…

(σημείωση: η φωτογραφία είναι του Χρήστου Γκίκα, από το Κονγκό, 2010. Δεν μπορώ να εξηγήσω το λόγο που με έκανε να την επιλέξω για το κείμενο αυτό… ή ίσως μπορώ).