Στίβεν Χόκινγκ - Δεν υπάρχει παράδεισος ή μετά θάνατον ζωή. Sorry Steven, I disagree

O αστροφυσικός Στίβεν Χόκινγκ που έπασχε από τη νόσο του κινητικού νευρώνα ή αμυοατροφική πλευρική σκλήρυνση (ALS) -μια σοβαρή νευρολογική πάθηση που προκαλεί μυϊκή αδυναμία, αναπηρία και τελικά θάνατο- πρόσφατα έφυγε από το μάταιο κόσμο μας. Καθέτω τον απεριόριστο σεβασμό μου για το άτομό και του απευθύνω μια αγιορείτικη ευχή (ας μου το επιτρέψει από εκεί που είναι): Καλό Παράδεισο.

Ο Χόκινγκ που βρισκόταν σε αναπηρική καρέκλα απο την ηλικία των 21 χρόνων, διέψευσε τους γιατρούς που τον είχαν πληροφορήσει το 1962 οτι είχε περιθώριο δύο χρόνια ζωής, φεύγοντας σε ηλικία 76 ετών.

Με την ευκαιρία του θανάτου του διάβασα μια συνέντευξή του στη Guardian της Πέμπτης 12 Μαϊου 2017 όπου δήλωνε εμφαντικά οτι δεν πιστεύει στη μεταθανάτιο ζωή παρά μόνο στην αξιοποίηση των δυνατοτήτων του ανθρώπου κατά τη διάρκεια της ζωής του: “δεν υπάρχει παράδεισος ή μετά θάνατον ζωή, αυτό είναι ένα παραμύθι για όσους φοβούνται το σκοτάδι...”. Αυτά τα λόγια από τα χείλη ενός τέτοιου ανθρώπου με κλόνισαν. Ο φόβος του σκοταδιού άλλωστε, είναι  ορμέμφυτος στην ανθρώπινη φύση, οι άνθρωποι από την πρώτη στιγμή που αποκτούν συνείδηση φοβούνται τον θάνατο/σκοτάδι.

Διάβασα όμως και άλλα πράγματα από τη συναρπαστική ζωή του και μου έκανε μεγάλη εντύπωση που αυτός, ο ορκισμένος εχθρός της ύπαρξης του Παραδείσου είχε δηλώσει το 1998, όταν βρέθηκε στην Σάμο -είχε μείνει 7 ολόκληρες μέρες στο νησί!- με αφορμή το συνέδριο κοσμολογίας, το οποίο διοργανώθηκε από το Πανεπιστήμιο Αιγαίου: «Μα, εδώ είναι επίγειος παράδεισος!»

Με αφορμή αυτή τη δήλωση, σκεφτόμουν ότι τον Θεό δεν τον βρήκα σε μαθηματικές εξισώσεις. Αβίαστα πρόβαλε μπροστά μου σε μια περίοδο που κινδύνευα να παρασυρθώ σε μια κατρακύλα άρνησης της ζωής και τον είχα ανάγκη. Η ύπαρξη του Θεού είναι στο μυαλό μου απόλυτα συνυφασμένη με τον Παράδεισο, αλλά το βάζω αυτό στην άκρη της καθημερινότητάς μου γιατί δεν θέλω να αισθάνομαι ότι ζω με βαθειά πίστη για να έχω ένα «πάτημα στο επέκεινα». Εξάλλου και ο Κωνσταντίνος Τσάτσος είχε γράψει στο βιβλίο του “Διάλογοι σε Μοναστήρι” το 1974: Η Πίστη δεν είναι ακινησία, είναι αγώνας ατελεύτητος.

Ψάχνοντας στο διαδίκτυο να επιβεβαιώσω αυτά τα λόγια του Τσάτσου που θυμόμουν,  έπεσα πάνω σε μια εισαγωγή πριν από πολλααααααά χρόνια στο internet site μου (πρέπει να είναι είκοσι χρόνια πίσω!) ΣΤΙΓΜΕΣ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ, τότε που είχε αρχίσει να χτίζεται δειλά μέσα μου η Πίστη στον Θεό:

Το παράλογο του κόσμου, τα αναπάντητα ερωτήματα που αιωρούνται απειλητικά και η απολιθωμένη ελπίδα που κρύβει ακόμα μια φλόγα που σιγοκαίει, είναι η μοναδική δύναμη συνοχής των ανθρώπων.

Οι καθημερινές αποδείξεις της αποτυχίας να διαχειριστούμε τον κόσμο μας και τη ζωή μας, μας καταδικάζουν σ' ένα ατελεύτητο κυνήγι της Αλήθειας σε μια αδυσώπητη πραγματικότητα.

Μέσα στη φωτιά, σβήνουν οι ελπίδες μας.

Καλώς ήρθατε στις ΣΤΙΓΜΕΣ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ.

Βρήκα με τον καιρό (στο Όρος αλλά όχι μόνο εκεί) τον Θεό και έριξα κλεφτές ματιές στον Παράδεισο. Νομίζω ότι η ύπαρξη του Παραδείσου δεν αποδεικνύεται, αλλά βιώνεται με ένα μυστηριώδη λυτρωτικό τρόπο σε ανύποτες στιγμές. Και πλέον βρίσκεται στην διακριτική σου ευχέρεια στη συνέχεια να αναζητήσεις απαντήσεις που δε λάβεις ποτέ αλλά που η αγωνιώδης αναζήτησή τους θα κάνει την πίστη σου θα θεριέψει

Και όσον αφορά εις το επιστημονικό μέρος της αναζήτησης (αναπότρεπτα ιδιαίτερα φτωχό στη δική μου περίπτωση), προσπάθησα φιλότιμα να μελετήσω ένα πολύ δύσκολο βιβλίο που με υπερβαίνει, το βιβλίο «Η ΓΛΩΣΣΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ: ΕΝΑΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΑΣ ΔΙΝΕΙ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ» του -αρχικά αγνωστικιστή, αργότερα άθεου και τελικά βαθειά πιστού- COLLINS S. FRANCIS που καθόλου τυχαίος δεν είναι: ήταν επικεφαλής της πολυμελούς ομάδας επιστημόνων διαφόρων γνωστικών αντικειμένων "Σχέδιο Ανθρώπινου Γονιδιώματος" που κατέληξε, με τη βοήθεια των εξελιγμένων κατακτήσεων της ηλεκτρονικής κυρίως επιστήμης, στην αποκρυπτογράφηση του γενετικού κώδικα του ανθρώπινου γονιδιώματος, γνωστή διεθνώς ως "Human Genome Project".

Στις σελίδες αυτού του βιβλίου, με μεγάλη έκπληξη συνανάντησα κάποιες στιγμές το μοναχό Ν. του Αγίου Όρους, που ήταν πρώην μέλος της αναρχικής γερμανικής ομάδας  Baader-Meinhof.

Διατηρώ με σεβασμό στο μυαλό μου τα λόγια του Χόκινγκ περί μη υπάρξεως παραδείσου και μετά θανάτου ζωής, αλλά πορεύομαι με γνώμονα τις δικές μου εμπειρίες.

Sorry Steven.