Μεταφυσική αναλαμπή; Κοιμήσου, τυχερούλη και συνέχισε να χαμογελάς!

Σε μια στιγμή μεταφυσικής αναλαμπής που προέκυψε ανύποπτα, μάζεψα τις σκόρπιες ελπίδες ελευθέρας βοσκής που έχουν απομείνει και μπορώ να βλέπω τον κόσμο με άλλο μάτι. Κοίταξα τον κακοντυμένο άνδρα που κοιτόταν ξαπλωμένος στον δρόμο μπροστά στα μάτια μου και προσπάθησα να αντιληφθώ πώς κατάφερνε να δείχνει τόσο ανέμελος και από πού άραγε αντλούσε την δύναμη να χαμογελά ευτυχισμένος χωρίς αιδώ; Θέλω κι εγώ! Θεωρώ εαυτόν αρκούντως χαμογελαστό άνθρωπο, αλλά δεν παύω να παραξενεύομαι όταν, ιδιαίτερα αυτήν την εποχή, βλέπω στον δρόμο χαμογελαστά άτομα.

Πλησίασα και τον εξέτασα προσεκτικά: μου φάνηκε οικείος, ήταν ο μέσος άνθρωπος της διπλανής πόρτας που κάλλιστα θα μπορούσε να λιποψυχεί με αυτάς που συμβαίνουν αλλά ο συγκεκριμένος, παρά το πνευματικό σκοτάδι που τον περιέβαλε δεν είχε ενδώσει στις χυδαίες απαιτήσεις των άβρεχτων από έμπνευση κρατούντων και αρνιόταν να αποχωριστεί το χαμόγελο. Άσε δηλαδή που όταν πλησίασε το αυτί μου στο πρόσωπό του, διεπίστωσα οτι ο ενοχλητικός ήχος που ακουγόταν τόση ώρα δεν ήταν επιθανάτιος ρόγχος όπως αρχικά είχαμε είχαμε πιστέψει όλοι όσοι βρίσκονταν γύρω του, αλλά ροχαλητό και μάλιστα από ύπνο του καλού καιρού.

Μήπως είχε Άνωθεν πληροφόρηση; Άλλωστε ο Χριστός μακαρίζει τους φτωχούς στο πνεύμα (τους ταπεινούς εννοεί, καταλήγω και όχι τους  αλλαφροΐσκιωτους). Τέτοιες στιγμές επιθανάτιας παροδικής ζωτικότητας δεν πρέπει να πηγαίνουν χαμένες! Καλύτερα όμως είναι, τις ώρες της μεταφυσκής αναλαμπής να τις αρπάζεις χωρίς υπερ-ανάλυση γιατί μπορεί εσύ ο ίδιος να τις γκρεμίσεις με τα λογικά σου επιχειρήματα, ιδιαιτέρως αυτά που βασίζονται σε αριθμούς και στοιχεία...

Κοιμήσου, τυχερούλη και συνέχισε να χαμογελάς!