Αυτό το ενδιαφέρον κτήριο, είναι μια ανάσα δρόμος από εδώ που στέκομαι τώρα

Αποφορτίζω τη ζωή μου αποφεύγοντας όλες τις -εκ των προτέρων- χαμένες μάχες και συγχρόνως επιβραδύνω το ρυθμό μου για να μπορώ να σκέφτομαι πριν αντιδράσω. Παράξενο, αυτή η επιβράδυνση μου δίνει την αίσθηση οτι θα προλάβω να ζήσω περισσότερο και όχι το αντίθετο (όπως θα περίμενε κανείς). Τρέχω να κρυφτώ σε καταφύγια όπου δε φτάνουν οι κάθε λογής ενοχλήσεις κι αυτά που θα στερηθώ από την ενεργή απουσία μου, θα μου αποφέρουν ανύποπτα οφέλη, το νοιώθω. Θα παραιτηθώ από στιγμές αχρείαστων θριάμβων και θα βρω χρόνο να ασχοληθώ περισσότερο με αυτούς που αγαπώ κι ανάμεσά τους, ίσως και τον εαυτό μου (αυτόν δεν τον αγαπώ τόσο πολύ, αν και φροντίζω να μη του λείπει κάτι). Θα συμπληρώσω μια θρηνητική επιστολή που κανείς δε θα διαβάσει, όπου θα αναφέρω λεπτομερώς αυτά που με κρατούν πισθάγκωνα δεμένο σε μια εικονική πραγματικότητα που, σε κάθε περίπτωση, απέχει παρασάγγας από την αλήθεια μου. Και σε αυτούς που ρωτούν ανήσυχοι αν είμαι καλά, θα τους λέω με χαμόγελο ότι καλά είμαι και θα είμαι καλά στ’ αλήθεια. Θα βάλω στο πρόγραμμα να τονίσω κάποια στιγμή, με κάποιον τρόπο την αγάπη μου σε αυτούς που αγαπώ και τίποτα δε θα κάνω με όσους μου είναι αδιάφοροι. Άλλες κατηγορίες δεν υπάρχουν για μένα εδώ και αρκετό καιρό και αυτό το γεγονός μάλλον ευτυχισμένο με κάνει γιατί κατάλαβα οτι η ένταση, η κακολογία, οι αρνητικές σκέψεις, η αίσθηση της αντιπάθειας για τρίτους, προκαλεί μεγάλη καταστροφή εγκεφαλικών κυττάτων που δεν αναπλάθονται και αφήνουν πίσω τους κενά που δεν μπορούν να καλυφθούν όση προσπάθεια κι αν καταβάλλω. Θα βάλω μπρος και την έκδοση μιάς ποιητικής συλλογής (το υλικό είναι από καιρό έτοιμο) το πρώτο εξάμηνο της νέας χρονιάς (δεν είναι μακριά αυτή η ώρα, μια ανάσα δρόμος είναι σαν το κτήριο της φωτογραφίας) που θα διαβάσουν οι φίλοι μου και οι λοιποί αγαπημένοι και, κατά πάσα πιθανότητα, θα μου πουν κάτι που έχω ξανα-ακούσει στο παρελθόν: “προτιμώ τον πεζό σου λόγο”. Το βλέμμα μου θα σταματήσει να πηγαινοέρχεται στο άπειρο και θα στρέψω την προσοχή μου μόνο σε όσα με ενδιαφέρουν. Κι αυτά που με ενδιαφέρουν, μπορώ πια να δηλώσω χωρίς ενδοιασμό, είναι αυτά που αγαπώ, για τα άλλα δε θα ξοδέψω χρόνο.

Τώρα που το σκέφτομαι, έπρεπε αυτό να το έχω κάνει εδώ και καιρό.