Η αξία της δικής μου σιωπής (*)

Διαπιστώνω οτι, όσο περνά οι καιρός, η σιωπή καταλαμβάνει όλο και περισσότερο “ωφέλιμο χρόνο” στην καθημερινότητά μου. Κατά έναν έναν δε παράξενο λόγο, καθόλου δε με ενοχλεί αυτό. Μπορεί μάλιστα και να με ανακουφίζει. Δεν οφείλεται στο οτι νοιώθω οτι δεν έχω πράγματα να πω, αλλά στο ότι δεν χρειάζεται να τα πω: αντιλαμβάνομαι την αξία της σιωπής. Της ενεργούς σιωπής που αποτελεί στάση ζωής και σε προφυλάσσει από ξεστρατήματα του λόγου. Λες και η σιωπή αφήνει χρόνο στο μυαλό να δώσει προσοχή σε πολύτιμες εσωτερικές φωνές που συνήθως χάνονται στην -άνευ ουσίας- οχλαγωγία της σύγχρονης ζωής. Δεν είναι υποχώρηση. Ούτε εξαναγκασμός είναι. Είναι μια ψυχοφελής επιλογή που μου επιτρέπει να εστιάζω στα πλέον ουσιώδη πράγματα.

Θα μπορούσε κάποιος να με ρωτήσει: σε αυτήν την επιλογή της σιωπής, περιλαμβάνεται και ο γραπτός λόγος;

Αυτό θα ήταν χτύπημα κάτ’ απ’ τη μέση!

Δώστε μου χρόνο να το σκεφτώ.

(*) Για τις σιωπές των άλλων δεν μπορώ να πάρω θέση. Ομιλώ αποκλειστικά για τη δική μου σιωπή.