Γιατί ο αναχωρητής της πόλης δεν αναζητά τα ίχνη του Θεού

H αγωνία για τα κακώς κείμενα στη ζωή είναι ιερό καθήκον των ανήσυχων ψυχών. Ίσως και υποχρέωση. Ανέκαθεν ήταν έκδηλη η ανάγκη των ανθρώπων για πίστη στη θεϊκή προστασία, ακόμη και με μεσάζοντες (οι άγγελοι της διπλανής πόρτας;). Αυτό το διαπιστώνει αθόρυβα ο αναχωρητής και ετοιμάζεται να πάρει θέση. Διακριτικά. Σιωπηλά, όπως κάνει πάντα. Την ίδια ώρα  οι συνειδητά δυστυχισμένοι, δεν αναζητούν τα ίχνη που ο Θεός αφήνει με διακριτική μεγαλοπρέπεια ολόγυρά του. Μπορεί οι απελπισμένοι να γίνονται οι πιο καλοὶ επαναστάτες (Τάσος Λειβαδίτης έφη) αλλά οι συμβατικοί άνθρωποι είναι αυτοί που κυλούν τον τροχό της Ζωής χωρίς όμως να τον επηρεάζουν!

Στη σημερινή εποχή οι κύριες εναλλακτικές για την πλειοψηφία των ανθρώπων είναι δύο: ή να σφιχταγγαλλιάσουν το παράλογο ή να ενταχθούν στη λεγεώνα των δυστυχισμένων που εστιάζουν την προσοχή τους στην ατομική τους δυστυχία και δεν ξενοκοιτάζουν τη δυστυχία των διπλανών τους. Άλλωστε ο οίκτος προς τα θλιμμένα πλάσματα υποδουλώνει το σύγχρονο πολίτη σε αυτά.

Δυστυχώς, η εποχή μας δεν είναι η κατάλληλη για αντισυμβατικές περσόνες που θα μπορούσαν να αποδράσουν πιο εύκολα από την φθορά. Παρά τα αντίθετα θρυλούμενα, η υπακοή σε συμβατικότητες είναι ένας αναντίρρητος τρόπος να αισθανθούμε ασφαλείς: βλέπω ολόγυρα -όλο και συχνότερα, οφείλω να ομολογήσω- τους ανθρώπους της διπλανής πόρτας να συμβιβάζονται με όλο και λιγότερα που όμως τους προσφέρουν μεγαλύτερη ανακούφιση προσωρινά.

Αυτά βλέπει ο αναχωρητής της πόλης και διστάζει να αναζητήσει τα ίχνη του Θεού.