Ένας κουρασμένος αντεπαναστάτης μένει στην άκρη μέχρι να αποφασίσει τί θα κάνει

Τον έχουν κουράσει τα μελωδικά μοτίβα του Dustin O’Halloran. Παλαιότερα, τα ίδια μοτίβα ανάπαυαν το πνεύμα του αλλά σιγά-σιγά έχει αντιληφθεί ότι τον παρασύρουν με μαθηματική ακρίβεια σε μια επίπλαστη συναισθηματική ευεξία που τον εγκλωβίζει  σε ένα περιβάλλον ακινησίας. Δεν προτίθεται να χρησιμοποιήσει τις όποιες ικανότητες επικοινωνίας του ως εφαλτήριο για ένα αβέβαιο άλμα στο κενό. Μένει στην άκρη χωρίς υπεροψία μέσα στους πολυσύχναστους χώρους όπου κινείται και σιωπά -έτσι δείχνει!- αλλά μέσα του ουρλιάζει. Στόχος του είναι να χρησιμοποιήσει αυτές τις εσωτερικές φωνές ως δύναμη σ’ ένα στίβο που γίνεται ολοένα και πιο δύσκολος. Κατσουφιασμένα πρόσωπα τον κοιτούν με σβησμένα μάτια και περιμένουν να εμφανιστεί ο παλαιός, “καλός” εαυτός του που τους προσφέρει ασφάλεια. 

Αν με ρωτήσει τι να κάνει, θα του απαντήσω:

Μεγάλε, κάνε ό,τι καταλαβαίνεις, εγώ έχω τα δικά μου προβλήματα να λύσω…