Οι ευχές των Χριστουγέννων ως στάση ζωής και ελπίδα για -πού ξέρεις;- κάτι καλύτερο

Οι ευχές που ανταλλάσουμε τέτοιες μέρες κάθε χρόνο, μπορεί να είναι τετριμμένες και  χωρίς έμπνευση , αλλά δεν παύουν να αποτελούν αναγκαίο τμήμα των εορταστικών περιόδων. Δε γνωρίζω πόσο ειλικρινείς είναι σε μια περίοδο που η κύρια αγωνία πολλών μελών της κοινωνίας μας είναι η καθημερινή επιβίωση των ανθρώπων της (ακόμη και εντελώς) διπλανής πόρτας, αλλά δεν παύουν να είναι μια αδιαπραγμάτευτη διαδικασία για τους λαμβάνοντες τις ευχές αλλά και τους ευχόμενους.

Δε γνωρίζω αν γεννώνται ρεαλιστικές ελπίδες αυτές τις ημέρες ή αποκοιμώνται οι λογικές διεργασίες για το κατά πόσο είναι πραγματοποιήσιμες αυτές οι ευχές και δε με ενδιαφέρει. Όπως οι περισσότεροι, προσφέρω βοήθεια στους αναξιοπαθούντες  που συναντώ στο δρόμο προσπαθώντας να διακρίνω -όσο μπορώ- τους καθ’ επάγγελμα ή καθ΄ έξιν επαίτες και με αυτόν τον τρόπο ηρεμώ τις (αδικαιολόγητες, ίσως) τύψεις που εγώ δε βρίσκομαι στη θέση τους. Σε κάθε περίπτωση, αυτές οι μέρες είναι μια χρυσή ευκαιρία να ξεχάσουμε για λίγο τον εαυτό μας και να αγγίξουμε την αληθινή ζωή. Αν δεχτούμε ότι οι άνθρωποι από τη φύση τους έχουν ανάγκη κάποια αδιευκρίνιστη στιγμή όχι μόνο να λάβουν την αγάπη των συνανθρώπων τους (ιδανικά χωρίς να την εκβιάσουν ή αγοράσουν) αλλά και να τη δώσουν, ίσως είχε δίκιο εκείνο το ζουζούνι (σκαθάρι συγκεκριμένα) που τραγουδούσε στο Abbey Road το 1969:

The love you take

Is equal to the love

You make

Και τελικά -πού ξέρεις;- μπορεί η προσφορά αγάπης να ξεπεράσει την ημερολογιακή περίοδο των Χριστουγέννων.

ΥΓ. Τα “’έσχες” (ανεξαρτήτως του “πόθεν”) των πολιτικών, των -κατά τεκμήριο- ατόμων που καλούνται για διαχειριστούν την κρίση, δε μου αφήνουν πολλές ελπίδες ότι αντιλαμβάνονται αληθινά τις ανάγκες των πολιτών/συνανθρώπων τους…