Ένας νέος χρόνος βρίσκεται προ των πυλών… so what?

Το περιπόθητο ηλιοβασίλεμα δεν κρύβει ποτέ εκπλήξεις, κι όμως ποτέ κανένα δεν είναι ίδιο ακριβώς με οποιοδήποτε προηγούμενο. Σαν τις χρονιές που περνάνε (καλή ώρα σε μια εβδομάδα θα εγκαταλείψουμε σιωπηλά την προηγούμενη χρονιά), που τις σχολιάζουμε στο τέλος της ζωής τους ως “καλές” ή “κακές” και στο τέλος… τις ξεχνάμε πετώντας τες βιαστικά στο καλάθι των αχρήστων: ούτε καν ως ανάμνηση μπορούν να μας είναι χρήσιμες, ακόμα και αν κατά τη διάρκειά τους έχει συμβεί κάτι που μας χάραξε ή μας αγαλλίασε. Η ανάμνηση ίσως παραμείνει ζωντανή μέχρις ότου αποχρωματιστεί σα ξεχασμένη φωτογραφία. Βαριέμαι αφόρητα τα κάθε λογής αλμανάκ αναμνήσεων των ετών που αποχωρούν (λες και θα μπορούσαν να κάνουν αλλιώς!) και περιμένω υπομονετικά να εισβάλλουν  τα γεγονότα του νέου έτους ως μονότονη καθημερινότητα. Τελικά τώρα που το σκέπτομαι, δεν πρόκειται για απαξίωση των χρόνων που μας αφήνουν, αλλά είναι περισσότερο βουβή ελπίδα χωρίς τυμπανοκρουσίες για τους χρόνους που βρίσκονται προ των πυλών.