Τα γράμματα στον ουρανό...

Κάποιες στιγμές, η υπέρτατη αλήθεια της Ζωής ξεπερνάει τις αναστολές της και εμφανίζεται χωρίς δισταγμούς μπροστά στα ανθρώπινα μάτια...

Συνήθως όμως τα μάτια αυτά είναι νυσταγμένα ή βρίσκονται εις άγραν άλλων θεαμάτων πιο προκλητικών που (νομίζουν οι δυστυχείς κάτοχοί τους οτι) τα τέρπουν περισσότερο. Ουαί, τα γράμματα του ουρανού δε βρίσκονται για πάντα στη διάθεσή μας προς ανάγνωσιν, κάποια στιγμή αποκαρδιώνονται από την έλλειψη ενδιαφέροντος και σβήνουν. Παίρνουν μαζί τους ανείπωτα μυστικά και εξαφανίζονται για πάντα.

Όταν ήμουν νέος και είχα όραση αετού (!), δεν κοίταζα τον ουρανό, το βλέμμα μου ήταν σχεδόν πάντα καρφωμένο στη γη. Μεγαλώνοντας, αναπτύσσω συγχρόνως δύο αντίρροπα χαρακτηριστικά: αφενός, η όρασή μου μειώνεται, αλλά η ικανότητά μου να μπορώ να  αντιληφθώ το νόημα των γραφόμενων στον ουρανό, ολοένα αυξάνεται. Όχι τις λεπτομέρειες, την ουσία όμως μπορώ να τη διακρίνω.

Όταν όμως προσπαθώ να διαβάσω τις γραμμές στον ουρανό, οι άνθρωποι που βρίσκονται ολόγυρα με κοιτούν με καχυποψία. Και τότε εγώ, που δεν είμαι ακόμη όσο ελεύθερος θα ήθελα, κοιτάζω το δάπεδο και σφυρίζω αδιάφορα...