Βρήκε επί τέλους αυτούς που του φταίνε

Μεγαλώνοντας έμαθε να μη θεωρεί την αστοχία στα διάφορα ανοιχτά μέτωπα της ζωής του ως αποκαρδιωτική, ταπεινωτική εξέλιξη που τον χαρακτηρίζει οριστικά και αναπότρεπτα ως ηττημένο στα μάτια του κόσμου. Όσο περνούσε ο καιρός, έμαθε να διακρίνει ένα αδιόρατο, μυστικό φως στα πονεμένα πρόσωπα που δεν το είχε προσέξει μέχρι σήμερα όταν περί άλλων τύρβαζε. Στράφηκε στις φωνές απόγνωσης τριγύρω του που δεν τους έδινε σημασία παρόλο ότι όλο και αυξανόταν η έντασή τους. Βρήκε σ’ αυτές έναν ανέλπιστο μοχλό συναισθηματικής αποσυμπίεσης: στην πραγματικότητα τόσο καιρό, δεν ήθελε να απελευθερωθεί από τα μαύρα συναισθήματα... από τα γλυκερά ροζ ήθελε να απελευθερωθεί γιατί αυτά ήταν που τον κρατούσαν τόσον καιρό εγκλωβισμένο στο βαγόνι της δήθεν ευτυχίας. Στράφηκε στους υπαρκτούς φορείς της δυσαρέσκειάς του που κάθονταν εφησυχασμένοι στα διπλανά καθίσματα της ακίνητης ταχείας: αυτοί που λείπουν σηκώνουν με την ενεργή απουσία τους το μεγαλύτερο βάρος γιατί τον “βολεύουν” να βρει εύκολους εχθρούς. Αλλά δεν είναι αυτοί το θέμα. Οι άλλοι είναι που κρύβονται εντός και τώρα τους βρήκε.

Μόνο που, αυτούς δεν μπορεί να τους πειράξει.