Η αγάπη μας κάνει γενναιόδωρους (μήνυμα για τους έξαλλους στεγνούς δρομείς της παραλίας)

Ο ανακουφιστικός τρόμος του δίπολου της μη ύπαρξης με παράλληλη παρουσία με την ύπαρξη χωρίς παρουσία, με επαναφέρει στην ανάγκη για την αξιοπρεπή διεκπεραίωση της ζωής με ένα υπηρετούμενο νόημα που μπορεί να εξαφανιστεί σε μια μόλις στιγμή. 

Οι απαντήσεις δείχνουν πάντα λιγότερες από τις ερωτήσεις.

Λέξεις με μια ακατανόητη αρμονική αλληλουχία, φωτίζουν εικόνες που ειδάλλως θα έμεναν στο παντοτινό σκοτάδι, χωρίς κανείς ποτέ να το αντιληφθεί. Οι πολίτες της κοινωνίας (και δεν έχω κανένα λόγο να μη δεχτώ ότι αυτό ίσχυε από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας του κόσμου) κάνουν οικονομία στις δυνάμεις τους και στα όσα προσφέρουν γύρω τους. Συσσωρεύουν αναλώσιμα πλούτη και θησαυρούς με ημερομηνία λήξης στο “στενό εντός” τους, λες και θα μπορέσουν κάποια στιγμή να διεκδικήσουν το οικόπεδό τους που τα όριά του είναι χαραγμένα με κλαδί πάνω στην άμμο της παραλίας, όταν αυτή θα έχει πλημμυρίσει από το νερό του ωκεανού.

Και μαζί με όλους τους υπόλοιπους έξαλλους στεγνούς δρομείς της παραλίας, τρέχω κι εγώ εναγωνίως μήπως χάσω τα χαμένα. Για πολλά χρόνια κράτησα κάποιες προσδοκίες μου τόσο σιωπηλές ώστε τις ξέχασα.

Τις έχασα όμως;

Μόνο η αγάπη μας κάνει γενναιόδωρους…