Πέμπτη 28 Ιανουαρίου 2016

Τελικά, το αύριο παλεύεται...


Όσο μαύρο κι αν διαφαίνεται το αύριο, είναι εν τούτοις μια δυσάρεστη ίσως μελλοντική πραγματικότητα για την οποία μπορούν απλώς να γίνουν εκτιμήσεις, στενάχωρες ή μη, ρεαλιστικές ή όχι: σε κάθε περίπτωση, όλοι έχουμε δικαίωμα (και όχι μόνο οι χαζοχαρούμενοι και οι αλλοπαρμένοι) να ελπίζουν σε ένα καλύτερο αύριο. Μπορεί να οφείλεται στον ήλιο της Ελλάδας ή στη θάλασσα της Μεσογείου, δεν έχει και σημασία σε τελική ανάλυση. Είναι ορμέμφυτη ανάγκη της ανθρώπινης φύσης να αναζητά ευκαιρίες να αντλήσει δύναμη. Και ας μην ξεχνάμε οτι, όσο λογικά κι αν προσεγγιστεί το αύριο, παρουσιάζεται πάντα μια παράμετρος αβεβαιότητας για το τελικό αποτέλεσμα αφού δεν υπάρχει το τετελεσμένο της υπόθεσης. Διορθωτικές κινήσεις για το αύριο μπορούν πάντα να σχεδιαστούν (όχι βέβαια και να γίνουν κατ’ ανάγκην), μικρότερες ή μεγαλύτερες. 

Για το χθες όμως, η μόνη διορθωτική κίνηση είναι να αλλάξει κανείς τον τρόπο που αντιλαμβάνεται αυτά που συνέβησαν. Δε μιλάμε για το Ελυτικό “άλμα πιο γρήγορο απ’ τη φθορά”, αλλά για μια ανεκδιήγητη κωλοτούμπα: συνειδητή διαγραφή από τη μνήμη των σημείων που ενοχλούν ή πονάνε, ωραιοποίηση συμπεριφορών ημών ή των άλλων, απόδοση αστοχιών της ζωής στην κακιά στιγμή. Και βέβαια, υπάρχει πάντα η βολική μεταφορά των ευθυνών στους απέναντι και ο πολύ βολικός απο μηχανής θεός της μη μνήμης των γεγονότων, που οδηγεί τελικά στην απομείωση της αξίας των -παλαιότερα- πολύτιμων στιγμών με το σύνθημα «τί σημασία έχει πλέον;».

Τελικά, το αύριο παλεύεται...

... για το χθες διατηρώ μεγάλες αμφιβολίες, αλλά το δουλεύω. 


Δεν υπάρχουν σχόλια: