Το βράδυ που πέθανε το φεγγάρι: λάθος είχα καταλάβει!

Πολλοί άνθρωποι (κι ανάμεσά τους κι εγώ) έχουν αποδεχτεί το αναπόδραστο  τέλος της επίγειας ζωής χωρίς αρνητικές επιρροές στην καθημερινότητά τους: το αντίθετο, εισπράττουν την κάθε στιγμή σαν πολύτιμο δώρο και το αξιοποιούν! Το «εγώ» πολλών άλλων όμως, το βλέπω να “κλωτσάει” σε αυτό το ενδεχόμενο τέλος (τί ενδεχόμενο, νομοτελειακά σίγουρο είναι!), αλλά, τί να κάνει, θα το αποδεχτεί κάποια στιγμή, δεν είναι στο χέρι του να σφυρίζει αδιάφορα...

Βλέπω όμως πολλούς τριγύρω μου, αντί να αξιοποιούν το υπολειπόμενο διάστημα «μέχρι να το σφυρίξει» να κατεβάζουν τα βλέμματά τους χαμηλά και να προχωρούν μουρμουρώντας. Και το μουρμουρητό παρασύρει στη λήθη το ότι έχουν ζήσει μέχρι σήμερα αλλά και μηδενίζει αυτό που μπορούν να προσφέρουν ακόμη.

Η εγκατάλειψη της ψυχικής εμπειρίας που λέγεται συναίσθημα οτι υπάρχει λόγος που ζήσαμε, ζούμε ή κάποια στιγμή θα ζήσουμε και πρέπει να αφήσουμε πίσω μας ένα ίχνος σε αυτόν τον κόσμο, είναι μεγάλο κρίμα που που καθόλου χαρούμενο δε θα έκανε έναν δημιουργό, πόσω μάλλον αν αυτός ήταν ο Δημιουργός!

Δεν μπορώ να επιτρέψω να μου συμβεί αυτή η εγκατάλειψη!

Βλέπω αυτό το θλιβερό καραβάνι να απομακρύνεται από τη ζωή και να μην ενδιαφέρεται να αφήσει κάτι (οτιδήποτε, όσο μικρό κι αν φαίνεται σε πρώτη ματιά!) πίσω του. Φεύγουν από το γήπεδο όπου αγωνίστηκαν και τίποτα δεν αφήνουν πίσω τους: σα να μην πέρασαν ποτέ από τον κόσμο ή -ακόμη χειρότερα- σα να πέρασαν και να μην άγγιξαν ποτέ τον σφυγμό του. Θλιβερό. Και μαζί με αυτούς, απομακρύνονται και οι άλλοι: αυτοί που επέλεξαν να μείνουν μακριά από τις δυσκολίες για να μη χαλάσουν το μέικ απ τους. Βέβαια τους βοήθησε και η βροχή που έσβησε τα σημάδια στο χώμα κι έτσι απομακρύνθηκαν χωρίς να τους δώσουν σημασία όσο ακόμη βρίσκονταν μπροστά στα μάτια τους. Και τελειώνει άσκοπα μια ζωή, που πάντως αληθινή ζωή δεν ήταν, ήταν απλή διεκπεραίωση ενός βαρετού ρόλου σε μια κακοφτιαγμένη παράσταση που ο σκηνοθέτης της ποτέ δεν θα ήθελε να ανεβεί.

Ο κόσμος μας έχει ανάγκη όλους ανεξαιρέτως και ο δημιουργός του κλαίει βουβά για όλους αυτούς που το πέρασμά τους σβήστηκε για πάντα την ώρα που έφυγαν. Δυστυχώς τα όνειρά τους κοιμούνταν όρθια σε όλη τη διαδρομή και οι ταλαίπωροι αναγκάστηκαν να τα εγκαταλείψουν κοιμισμένα, χωρίς να προλάβουν να τα ξυπνήσουν.

Θυμάμαι τα λόγια εκείνου του μυστήριου άντρα που τώρα έχει εξαφανιστεί από τη ζωή μου για να του φωνάξω οτι άρχισα επί τέλους να καλαβαίνω τί μου έλεγε το βράδυ που μου μιλούσε με δακρυσμένα μάτια:

Ποτέ δε θα ξεχάσω εκείνο το βράδυ που πέθανε το φεγγάρι: προσπάθησα να βρω παρηγοριά στη ζεστασιά της αγκαλιάς του ήλιου αλλά μάταια, αυτός ήταν πολύ περήφανος για να μου διώξει τον πόνο.

Θα του έλεγα με τρυφερή αυστηρότητα:

Καταλαβαίνω τί μου λες, αλλά μου τα λες λάθος, δεν πέθανε το φεγγάρι. Απλώς έσβησε ο ἠλιος!