Η ζωή είναι ένα σινεμά

Ακούστε με, ξέρω τί σας λέω, πέρασα ένα πολύ μεγάλο μέρος της ζωής μου στον κινηματογράφο. Με χαρές μέσα κι έξω από τη σκοτεινή αίθουσα, που ξεπερνούν και τα πιο χαρούμενα happy-ends. Και λύπες που θα έκαναν τους δημιουργούς των πλέον ευφάνταστων μελό να σκίσουν τα σενάριά τους και ν’ αλλάξουν δουλειά.

Η ζωή των ανθρώπων είναι σαν ταινία που παρακολουθούν όλοι (ανεξαιρέτως!) σε μια αεροστεγώς κλειστή αίθουσα που σε κρατάει μακριά από το «έξω». Δε λέω από τον «έξω κόσμο» γιατί και το «μέσα» κόσμος είναι και μάλιστα αληθινός. Λες και χωρίς και το έχουν επιλέξει, όλοι βρίσκονται στην αίθουσα και παρακολουθούν την ίδια ταινία. Κι όταν τελειώνει η ταινία και ανάβουν τα φώτα, ανοίγουν οι πόρτες και οι θεατές αρχίζουν να αποχωρούν σιγά-σιγά από την αίθουσα. Άλλοι βγαίνουν χαχανίζοντας σα να πέρασε η ώρα του σινεμά χωρίς να τους ακουμπήσει. Άλλοι, βγαίνουν με δακρυσμένα μάτια και χαμηλωμένα βλέμματα στη γη. Υπάρχουν ορισμένοι που αποχωρούν κάτωχροι: μάλλον τρόμαξαν! Και μερικοί, βαδίζουν ψύχραιμα προς την έξοδο έχοντας στο μυαλό τους ολοζώντανα ακόμη αυτά που είδαν (έζησαν;) μέσα στην αίθουσα.