Μπράβο Γουίνι, πάλι έδωσες τη λύση!

Αισθανόταν ιδιαίτερα πιεσμένος τον τελευταίο καιρό. Βέβαια αυτό δεν αποτελεί έκπληξη αφού γεννήθηκε πιεσμένος, αλλά πλέον ένοιωθε ότι είχε φθάσει η ώρα ακόμα και για ολικές ρήξεις. Σκέφτηκε πολύ προσεκτικά ποιά θα έπρεπε να είναι η επόμενή του κίνηση.

 Στη διάρκεια της ενδοσκόπησης, το μυαλό του στριφογύριζε όσο προσπαθούσε να επιλέξει την κατάλληλη διάθεση ώστε να πάρει τη σωστή απόφαση. Γενικότερα, απέφευγε να τρομάζει γιατί κάτι τέτοιο τον έκανε να βαριέται και βαριεστημένη απόφαση δεν ήθελε, σε καμία περίπτωση, να πάρει: το να ανησυχεί βαθειά με τα τεκμαιρόμενα από τις εξελίξεις όμως, αυτό του έκοβε την ανάσα και κάτι τέτοιο τον έκανε να αισθάνεται σίγουρος ότι θα λάβαινε τη σωστή απόφαση.

Αγέρωχα, μέσα στην ησυχία του περιβάλλοντος χώρου εμφανίστηκε αιφνιδιαστικά με την παλαιά εμφάνιση του άγριου νιάτου για τους ελάχιστους που εκείνη την ώρα δεν χάζευαν: αλλά ούτε άγριος ήταν πλέον ο δυστυχής, ούτε νιάτο. Χρόνια τώρα εύρισκε ασφαλείς διαδρομές όπου περπατούσε επιλέγοντας ως μουσικό χαλί γνωστά μονοπάτια με χιλιο-ακουσμένους ήχους (Pink Floyd?....!) που γλύκαιναν την ψυχή του. Τώρα όμως, σιωπή. Οι γέροντες της ροκ είχαν αποσυρθεί, τραβώντας του το (έστω και μουσικό) χαλί κάτω απ΄ τα πόδια.

Εκείνη την ώρα πρόβαλε ο Γουίνι τ’ αρκουδάκι φορώντας μια στολή σούπερμαν.  Χτυπούσε το κεφάλι του στον καθρέφτη μπροστά του: «Σκέψου, σκέψου Γουίνι!». Η αλληλουχία των σκέψεων δεν απέκλινε από τις συνήθεις συντεταγμένες τους, αλλά μικροί ελιγμοί της λογικής μπορούν να δημιουργήσουν εύκολα την εντύπωση ότι οι σκέψεις εκείνης της στιγμής είναι οι κατάλληλες για την περίσταση:

Θα ανοίξω άλλο ένα βάζο μέλι!

Είδατε πόσο εύκολο ήταν και ανησυχούσες βρε κουτό;

(Κάτι μου θυμίζει αυτός ο τρόπος εύρεσης λύσης…)