Δευτέρα 12 Οκτωβρίου 2015

Οι επέτειοι είναι για να ξεχνιούνται και η ζωή για να τη ζούμε...




Ευχαριστώ τη Νατάσσα για την ανύποπτη έμπνευση της στιγμής

Υπάρχει μια μεγάλη διαφορά στη ζωή ανάμεσα σε αναμνηστικά και αναμνήσεις: τα αναμνηστικά είναι σαν τα σουβενίρ σε τουριστικούς χώρους, μπορείς να τα αγοράσεις ακόμη κι αν δε σου ανήκουν. Ενώ οι αναμνήσεις είναι δικαιωματικά δικές σου, κανείς δεν μπορεί να σου τις πάρει.

Σιγά-σιγά ξεφορτώνομαι διάφορα μικρά αναμνηστικά από ιδιαίτερες (αλλά όχι κατ’ ανάγκη προσωπικές) στιγμές γιατί έχω ανάγκη το γεωγραφικό χώρο που καταλαμβάνουν στην οικία (περισσότερο) και το γραφείο (λιγότερο). Και στο μυαλό μου καταλαμβάνουν κρίσιμο χώρο που μου είναι απαραίτητος. Παρατηρώ δε οτι αυτά τα αναμνηστικά κάποιες στιγμές με οδηγούν σε εντελώς άχρηστες συγκινησιακές φορτίσεις. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στις επετείους, αφού συνήθως αφορούν σε εορτασμούς για πρόσωπα, χώματα και ανθρώπους που δεν υπάρχουν πια. Οπότε, προς τί ο εορτασμός;

Οι μόνες επέτειοι που εορτάζω ασμένως, είναι αυτές που δείχνουν το σεβασμό μου σε ένα χθες που έβαλε γερά θεμέλεια στο μόνο πράγμα που έχω αναφισβήτητα δικό μου: το Τώρα. Και μου δίνει ελπίδες (για βεβαιότητα δε μιλάμε) οτι, στο τέλος της ημέρας και το αύριο θα είναι αξιοπρεπές κι αρκούντως ευχάριστο.

Βλέπω πια καθαρά οτι αποφεύγω τις φωταψίες και προτιμώ τη διατήρηση του χαμηλού φωτός. Δεν είμαι σίγουρος αν τελικά μεγαλώνοντας συμβιβάζομαι με τα λιγότερα ή ωριμάζω και μου αρκούν αυτά που έχω για να είμαι ευτυχισμένος. Ούτε αν έχω σταματήσει να παίρνω τοις μετρητοίς την εικόνα που έχουν στη συνείδησή τους για εμένα οι άνθρωποι που θαυμάζω και εκτιμώ ώστε να εργάζομαι στη ζωή μου αποκλειστικά για να τη διατηρώ. 

Επί πολλά χρόνια έβαζα σε σειρά τις σκέψεις μου, αλλά επειδή ξεκινούσα πάντα τη ενδοσκόπιση από το τέλος τους, έχανα σταδιακά το ενδιαφέρον για ζωή. Γι αυτό επιλέγω να ξεχνώ τις κάθε λογής επετείους (με εξαίρεση αυτή του γάμου μου) και ζώ (λίγο) περισσότερο...

Δεν υπάρχουν σχόλια: