Γιατί δεν πρέπει να παίρνουμε την ελληνική λεβεντιά τοις μετρητοίς

Εν μέσω κατήφειας, μελαγχολίας και εθνικής οργής, βγάζω πάντα τα πιο κρίσιμα (χρήσιμα, δεν ξέρω) συμπεράσματα, ιδιαίτερα όταν ενεργοποιούνται αυτόματα μέσα από το σκοτάδι κρατημένα μυστικά που έχουν απορρεύσει (άθελά μου) από σοφές περιόδους ηρεμίας και δυνατότητας για καθαρές σκέψεις. 

Μακριά από την μισαλλοδοξία και την χρήση των θεωριών συνομωσίας που αποτελούν συστατικά της καθημερινής ζωής του λαού μας, βλέπω προσώρας την αλήθεια. Λίγο αργότερα, είναι γεγονός, σταματάω να τη βλέπω αυτήν την αλήθεια και, ακόμη χειρότερα, την ξεχνάω: Μετά από ανάγνωση εφημερίδων και παρακολούθηση τηλεόρασης ακόμη και για δέκα λεπτά, η αλήθεια έχει ξεχαστεί. Ποτέ δε φροντίζω να την καταγράψω εκείνη την κρίσιμη φωτεινή στιγμή που εμφανίζεται μπροστά στα μάτια μου για να την βρω την επόμενη μέρα κι έτσι η ζωή μου κυλά μέσα σε υπέργεια μνήμη θανάτου (που όλοι οι άνθρωποι ούτως ή άλλως έχουν στο βασικό εξοπλισμό στη φύση τους) και γνώση τρόμου για τα επίγεια καθέκαστα, όπως προβάλλεται από τους ελεγκτικούς μηχανισμούς της κοινωνίας από καταβολής του κόσμου.

 Ανάμεσα στις φωνές διαμαρτυρίας, τις ηρωικές φωνασκίες των βολεμένων και τα δάκρυα των πονεμένων του οδηγούν στην απώλεια αυτοεκτίμησης ενός υπέροχου λαού που αδικεί τον εαυτό του, συνειδητοποιώ ότι δεν πρέπει να παίρνουμε την ελληνική λεβεντιά τοις μετρητοίς. Θέλω να βγάλω το σκασμό και να σκεφτώ τί κρύβεται πίσω από το θεμελιώδες ερώτημα: τον έλεγχο του δημοσίου χρέους. Όχι τίποτ’ άλλο, αλλά διαπιστώνω ότι είναι δραματικά μεγάλος ο κίνδυνος να ψηφίσει η πλειοψηφία του λαού μας (κι εγώ μαζί τους!) για υποθέσεις που θα υπονομεύσουν το ταλαιπωρημένο μέλλον της χώρας που θα κληροδοτήσουμε στα παιδιά μας, χωρίς να ξέρει ούτε καν την τύφλα της…

ΥΓ. Εξ ού και η φωτογραφία με την ελληνική σημαία στο Σινικό Τείχος της Κίνας από το Μάρτιο του 2007!