Μακριά από το πατσουλί των επίτηδες χαρούμενων

Δε με αφορά η μιζέρια ως ενεργή επιλογή ενός λιπόψυχου εγκαταληψία συνείδησης. Η μυρωδιά της εγκατάλειψης της ελπίδας τριγύρω είναι απωθητική. Το ίδιο απωθητικό όμως είναι και το πατσουλί των επίτηδες χαρούμενων.

Το βλέπαμε το τέρας της επίπλαστης ευδαιμονίας να έρχεται καταπάνω μας, καθισμένοι χαλαρά στο απέναντι μπαλκόνι. Αλλά συνέβη τόσο, μα τόσο ξαφνικά (Παύλο Σιδηρόπουλε, πόσο δίκιο είχες!). Δεν έχουμε δικαίωμα να είμαστε άψυχοι, αδέλφια. Το ξέρω καλά οτι οι λιμνάζουσες ψυχές οχυρώνουν τη θέση τους απέναντι στους ανθρώπους του κοινωνικού τους περίγυρου με θεαματικές επιδείξεις χωρίς ουσία, την ώρα που υποχωρούν ύπουλα για επανασύνταξη δυνάμεων. Τέτοιος δεν είμαι, αλλά μάλλον ξεχάστηκα κολυμπώντας επί μακρόν σε έναν ωκεανό τρυφερής μελαγχολίας. 

Τα ροζ κολύμπια, τέλος!