Κουφονήσια: στιγμές μεθέξιμες με μάχιμες ψυχές, αλλά άντε να τις περιγράψεις!

Υπάρχουν ασφαλώς τα εντυπωσιακά "τουριστικά" Κουφονήσια, που έχουν γίνει τον τελευταίο καιρό ιδιαίτερα δημοφιλή στους εξ αποστάσεως ενθουσιώδεις τουρίστες ή τους τυχαίους (και τυχερούς!) επισκέπτες όπως εγώ. Υπάρχουν όμως και τα “άλλα”, τα ακριτικά Κουφονήσια που αρνούνται να το βάλουν κάτω. 

Κουφονήσια: o αλιευτικός στόλος του νησιού, αναλογικά με τον πληθυσμό του (440 περίπου άτομα) είναι, διαβάζω στο http://www.koufonisia.gr, ο πρώτος στην Ελλάδα αναλογικά με τον πληθυσμό του (κατά κεφαλήν;!), ενώ στο διθέσιο δημοτικό του νησιού από υπάρχουν εννιά ή και περισσότερα παιδιά (από τα δεκατέσσερα του συνόλου των μαθητών αλλά συγχωρήστε τυχόν αριθμητικές μικρό-ανακρίβειες) που άρχισαν να παίζουν βιολί!...  

Φανταστείτε αυτά τα παιδιά να βρίσκονται στη μαρίνα του λιμανιού του Άνω Κουφονησίου  στην ίδια σκηνή μαζί με τρία “βαριά” ονόματα (αλλά τόσο ανάλαφρες ψυχές!) εγχόρδων της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών  (Παναγιώτης Τζιώτης, βιολί, Πάρις Αναστασιάδης, βιόλα και Ισίδωρος Σιδέρης, βιολοντσέλο):  πενήντα χρόνια ροκάς, έχω συγκινηθεί σε συναυλίες και συναυλίες, αλλά αυτό που έζησα στα Κουφονήσια δικαιωματικά παίρνει επιφανή θέση στη λίστα των πολύτιμων μουσικών αναμνήσεων.

Προσοχή! Οι φωτογραφίες  που απλώς συνοδεύουν αυτό το σύντομο κείμενο, δεν είναι “Φωτογραφίες από τα Κουφονήσια”: περισσότερο είναι ενδεικτικές φωτογραφίες από το τριήμερο που επισκεφτήκαμε τα Κουφονήσια, όχι ως τουρίστες αλλά ως μέλη προγράμματος ΕΚΕ για εκπαίδευση των παιδιών του Δημοτικού σε πρώτες βοήθειες σε συνεργασία με τον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό και σε οργάνωση της Άγονης Γραμμής Γόνιμης. Προφανώς λοιπόν  δεν πρόλαβα να επισκεφτώ τα αξιοθέατα των Κουφονησίων, τα χωριά, τα μουσεία, περισσότερες από μία παραλίες όπου έκανα το πρώτο –παγωμένο αλλά υπέροχο- φετινό μου μπάνιο, τους ναούς και τα μοναστήρια του. Έστω και για μια στιγμή όμως, συντονίστηκα με την καρδιά του νησιού… Αυτό που ζήσαμε με μια… Houston we have a problem! Συναντώ δυσκολία να περιγράψω την ομάδα, αλλά θα κάνω χρήση της “καλπάζουσας εικονοπλασίας του περίγυρου” που με διακρίνει για να την περιγράψω. Ορίστε λοιπόν: Ανύποπτη ομάδα αντιδιαμετρικών ατόμων με κοινή τρέλα ή και όχι απαραίτητα. Αυτά λοιπόν που ζήσαμε, ήταν απόλυτα μεθέξιμα, αλλά ελάχιστα περιγράψιμα, γι αυτό και δε γράφω τα ονόματα των ατόμων της ομάδας (εκτός από αυτά του Τρίο Εγχόρδων της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών… συγγνώμη παιδιά που σας “έδωσα”!).

Ο δρόμος με τις όμορφες στιγμές της ζωής είναι πάντα ανοιχτός.

Και εις άλλα με υγεία.

  

 

 7