Ηρεμώντας στο ξέφωτο

Έμεινε διακριτικά στην άκρη με το κεφάλι σκυμμένο. Δεν του άρεσαν οι φωνές, ούτε οι εκδηλώσεις θαυμασμού, ξύλινες ή αληθινές. Ακόμη και η απλή δήλωση της αποδοχής του, τον έφερνε σε δύσκολη θέση. Διατηρώντας τους τόνους χαμηλούς, πορεύτηκε μέχρι την τελευταία στροφή χωρίς να αποζητά ευκαιρίες εορτασμού. Οι σκοτεινές εξώπορτες ενός σπιτιού, μπορεί να κρύβουν φωτισμένα δωμάτια, επαναλάμβανε σε όσους τον καλούσαν να απολαύσει τις χαρές της ζωής του. Όχι ότι δεν τις χάρηκε, απλώς οι άλλοι ποτέ δεν το κατάλαβαν αυτό.

Δεν έτρεχε αλλόφρων πίσω από τη ζωή του. Την άφηνε αυτήν να τρέχει πίσω του. Ακλόνητα ασταθής στο βάδισμά του περπατούσε περήφανα σε κακοτράχαλες οδούς χωρίς να δίνει αξία σε επίπλαστες διακρίσεις.

Μ’αυτά και μ’αυτά όμως, κάποια στιγμή η ζωή τον ξεπέρασε.

Δε θα μπορούσε πια να ανατρέξει στις σκοτεινές αλλά ούτε και στις φωτεινές στιγμές της ζωής του (εκεί άλλωστε βρίσκονται πάντα τα μεγαλύτερα λάθη μας!), ώστε να καταλάβει τί του πήγε στραβά για να το διορθώσει. Κάτι τέτοιο θα ήταν όχι απλά χρονοβόρο αλλά και ανέφικτο. Κάποτε, η ψυχή του μπορεί να λειτουργούσε σα γεννήτρια συναισθημάτων, αλλά πλέον νοιώθει ότι οι μηχανές έχουν σταματήσει κουρασμένες. Γι αυτό κάθεται ήσυχα στο ξέφωτο και έχει στρέψει το ενδιαφέρον του στην διατήρηση της αξιοπρέπειάς του.