Η ώρα που κλείνει η πένα και παρασύρει τις στιγμές στο σκοτάδι

Έχω τόσα, μα τόσα να γράψω. Από το πρωί στριφογυρνούν μέσα μου αλλά την κρίσιμη στιγμή με αφήνουν να εργαστώ απερίσπαστος. Και τώρα που ετοιμάζομαι να «κλείσω τα βιβλία μου» (ήτοι να εγκαταλείψω το γραφείο μετά από μια δημιουργική και κοπιαστική ημέρα σε εντελώς διαφορετικά αντικείμενα) εμφανίζονται μπροστά μου και ζητούν το δικαίωμα στο φως, ήτοι την καταγραφή τους: μα πώς να ασχοληθώ μαζί σας καλές μου μύχιες σκέψεις τέτοια ώρα που έξω έχει νυχτώσει για τα καλά; Και ποιός μπορεί να ενδιαφερθεί για εσάς αυτήν την ώρα; Εγώ πάντως, όχι.

Αυτό μου το κομμάτι εμφανίζεται την ώρα που επιλέγει ο δαίμονας της συγγραφής που κρύβεται μέσα μου εδώ και πολλά, πολλά χρόνια χωρίς να με σκέφτεται. Ίσως έχει κακομάθει γιατί τόσες και τόσες φορές του έκανα το χατήρι, καθυστέρησα την αποχώρησή μου και κατέγραψα στιγμές και σημάδια, έστω και σε πρωτόλεια μορφή. Και μετά τα ξαναβρήκα, τα επεξεργάστηκα λίγο και μάλιστα μερικά από αυτά βρήκαν φωνή σε κείμενα που εμφανίστηκαν στο blog ή και το site παλαιότερα. Άσε δε τα πιο τυχερά  που έκαναν την εμφάνισή τους σε άλλες, ανάδρομες εποχές και βρήκαν τον δρόμο τους στο χαρτί: εκδόθηκαν! 

Αλλά όχι, όχι αυτά που αγωνιούν μέσα μου αυτήν την ώρα της κούρασης. Αυτά θα χαθούν. Ίσως γίνουν κοσμική βουή και τα ξανασυναντήσω...