Το μοντάζ των στιγμών της ζωής...

Είχαμε, φαίνεται, βάλει πολύ ψηλά τον πήχη των ονείρων μας και μείναμε έρμαιοι στην αυστηρότητα της κοινωνίας. Και ένα πρωινό κοιτάξαμε πίσω μας και αναρωτηθήκαμε τί είχε πάει στραβά τόσον καιρό: μάλλον τιμωρηθήκαμε με μια πρόωρη ευτυχία που δεν ήμασταν σε θέση να διαχειριστούμε και για την οποία δεν είχαμε δουλέψει σκληρά οι περισσότεροι από εμάς (βάζω, ασφαλώς, τον εαυτό μου μέσα σε αυτούς).

Φέρνοντας πίσω το παρελθόν για να βρούμε τί είχε πάει στραβά, επαναφέρουμε στη μνήμη μας  πολλές ξεχασμένες στιγμές, ακόμα και μερικές που με κόπο κάποτε αγωνιστήκαμε να ξεχάσουμε. Περνάνε πάλι στη μουβιόλα (*) της ζωής όλες οι στιγμές και τις επανεξετάζονται με ένα νέο μάτι. Και τώρα πλέον αντιμετωπίζεις αυτό το μοντάζ της ζωής σου όπως τότε που τα πράγματα ήταν πιο δύσκολα, τότε που το κάθε τι που είχες κατακτήσει ήταν αποτέλεσμα κόπου, χρόνου και αφιέρωσης της προσοχής σου σε ένα στόχο. Τότε, που για να ξαναακούσεις το αγαπημένο σου κομμάτι, δεν πατούσες απλώς το κουμπί “Repeat” όσες φορές ήθελες στα οποιαδήποτε i-ειδή  (και όχι αηδή!) μηχανήματα, αλλά έκανες ασκήσεις υπομονής με το κασσετόφωνο πατώντας το κουμπί “Rewind” και μετά κατ’ εκτίμηση το “Stop” και τελικά το “Play” για να διαπιστώσεις αν είχες πέσει κοντά στην αρχή του τραγουδιού. Αλλά όταν μετά από όλη αυτήν την διαδικασία το κομμάτι ξαναξεκινούσε, στ’ αυτιά σου ήταν σα να ήταν η πρώτη φορά.

Αλλά τότε το μοντάζ δεν ήταν εύκολο, ούτε ακριβές ούτε πάντα αποτελεσματικό. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να είσαι αναγκασμένος να κρατάς και τμήματα (στιγμές ζωής ουσιαστικά) που ίσως αρχικά αν ήταν στο χέρι σου να είχες διαγράψει οριστικά μ’ ένα “Delete” που σηματοδοτούσε την οριστική απώλεια του οποιουδήποτε υλικού, γιατί ούτε λόγος τότε για υπηρεσίες “Retrieve”! Έχοντας αυτό στο νου σου, αισθανόσουν οτι η κάθε στιγμή είχε μεγάλη αξία και, τελικά, σεβόσουν περισσότερο την ζωή. Τη δική σου ζωή και τη ζωή των άλλων.

Βέβαια η εξέλιξη της τεχνολογίας απαξίωσε γρήγορα τα παλαιότερα συστήματα ηχογράφησης και διατήρησης στο αρχείο σου κάποιων ίσως μοναδικών (όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων) στιγμών της ζωής σου. Αν δεν φρόντισες να μετατρέψεις σε ψηφιακά αρχεία όλες αυτές τις στιγμές που είχες καταγράψει με μικρά ή μεγάλα κασετόφωνα, μερικές φορές με ηχεία μεγέθους του μικροφώνου που κρατούσε ο Χρηστάκης, τώρα πια έχουν γίνει χαμένη κοσμική βοή.

Τέτοιες καταγεγραμμένες στιγμές έχω χάσει ουκ ολίγες. Και κάποια στιγμή πρέπει να πάρω τη θαρραλέα απόφαση να πετάξω κι αυτές τις λίγες κασέτες και μαγνητοταινίες που έχουν σωθεί και βρίσκονται σε κάποιο σκοτεινό πατάρι (κατά πάσα πιθανότητα κι αυτές έχουν πλέον απομαγνητιστεί, άρα δεν μπορώ τις επαναφέρω στη ζωή).

Ακόμα και η φωνή του πατέρα μου που έγραψα κρυφά σε κασέτα λίγο πριν φύγει πριν από 25 χρόνια ή οι πρώτες πρωτόγονες ηχογραφήσεις των προβών με το συγκρότημα στην υπόγα του σπιτιού στη Βάρκιζα και κατάφερα να τα περάσω σε CD, είχαν την ίδια μοίρα: βρίσκονται σιωπηλά, φυλακσιμένα σε ένα συρτάρι, δίπλα ακριβώς στο υλικό από τη ζωή μου τα τελευταία 20 χρόνια πού τράβηξα με μια video-κάμερα Hi8 που βρίσκεται –πλέον- αποθηκευμένο σε DVDs. 

Φοβάμαι για την τύχη αυτού του πολύτιμου –ίσως μόνο για εμένα!- υλικού που αραχνιάζει και κινδυνεύει στην επόμενη εκκαθάριση του σπιτιού να πεταχθεί.

Και το χειρότερο είναι ότι θα το αγνοήσουν και οι ρακοσυλλέκκτες που θα ψάχνουν τα σκουπίδια μας...