Wonderful Life και αγριο-μελό αναμνήσεις: Κρίμα που το άκουσαν κι άλλοι άνθρωποι στον κόσμο αυτό το υπέροχο κομμάτι!

Wonderful Life, BLACK: Βρέθηκε τυχαία αυτό το κομμάτι στον δρόμο μου σήμερα το απόγευμα και μου έφερε αναμνήσεις. 

Λίγο πριν το καλοκαίρι του 1987, ήταν: βρισκόμουν στο Λονδίνο ως μεταπτυχιακός φοιτητής όταν είχε αρχίσει να ακούγεται αυτό το κομμάτι. Ελεύθερος, με επαναστατική διάθεση αλλά και ασφαλής, κάτω από μια πατρική φιγούρα που, λίγα χρόνια αργότερα έφυγε από τη ζωή. Όπως συμβαίνει συχνά, πόσο σημαντική ήταν αυτή η φιγούρα για τη ζωή μου το κατάλαβα όταν ο πατέρας μου είχε αρχίσει την άνιση μάχη με την ασθένεια. Εκείνη την εποχή όμως, που άκουγα το Wonderful Life στο Λονδίνο, ήταν αλλοιώς! Ο πατέρας ήταν για εμένα ένα σιγουράκι που αισθανόμουν οτι δεν τον χρειαζόμουν όταν οδηγούσα: ενίοτε μάλιστα χανόμουν σε άγνωστα στενά του Λονδίνου, αλλά αυτό ούτως ή άλλως ήταν το αγαπημένο μου και θυμάμαι ότι όταν βρισκόμουν σε αυτή τη θέση, δεν έχανα την ψυχραιμία μου και δήλωνα στη συνοδό μου οτι είχα βρεθεί εκεί επίτηδες επειδή ενδιαφερόμουν να νοικιάσω ένα μεγαλύτερο σπίτι στην περιοχή! Άγνοια φόβου, μπορεί να ήταν. Αγιορείτικη γνώση θανάτου, πάντως, όχι! Γιατί τότε ήμουν άβρεχτος από φόβο για τους κινδύνους της ζωής και, λίγο πολύ, αισθανόμουν οτι ο κόσμος είναι κατάδικός μου..., άντε να μπει σε αυτόν το κόσμο –για λίγο!- μια θηλυκή παρουσία.

Τότε, έκανα ατελείωτες βόλτες στο Λονδίνο ακούγοντας ακούραστα το Wonderful Life του Black στη μαύρη Alfa Romeo Giulietta μου σε ένα κασσετόφωνο αυτοκινήτου-καβουρδιστήρι  που είχα αγοράσει σε ιδιαίτερα χαμηλή τιμή από την ινδική αγορά του Mumbai Square κάπου κοντά στο Aldgate Station. Παρακαλώ προσέξτε (και κυρίως οι νεότεροι!): τότε δεν υπήρχαν CDs αυτοκινήτων, αν ήθελες να ακούσεις πάλι το ίδιο κομμάτι δεν υπήρχε repeat και άλλα τέτοια ευκολάκια της σύγχρονης εποχής, τότε έπρεπε να δίνεις τη σχετική εντολή στο καβουρδιστήρι προσπαθώντας, πατώντας το σχετικό κουμπί, να πέσεις -στο περίπου- στην αρχή του κομματιού για να το ξανα-ακούσεις... πέρασε δύσκολες στιγμές η γενιά μου, μη νομίζετε...

Κι όταν γύρισα στην Αθήνα, οι φίλοι μου που ήξεραν ότι ήμουν πάντα ροκάς, απορούσαν πώς είχα ξοδέψει τόσες στιγμές καλπάζουσας έντασης και λανθάνοντος έρωτα, με υπόκρουση αυτό το θαυμάσιο, μελαγχολικό, μελωδικό κομμάτι. Τότε λοιπόν εγώ έπαιρνα αυτό το μυστηριώδες ύφος στο πρόσωπό μου, το ύφος που ονομάζω ακόμη και σήμερα «πού να ξέρεις εσύ»!

Παλαιότερα, τέτοιου είδους ανύποπτες συναντήσεις με αναμνήσεις κάλλιστα θα μου δημιουργούσαν συγκινήσεις, όχι πλέον όμως. Στην περίπτωση του Wonderful Life, το κομμάτι αυτό το έχει λατρέψει και η Μαρία που έχει πρόβλημα στο ποδαράκι της (κουτσή) και δυστυχώς δεν μπορεί πλέον να αποτελέσει μουσική υπόκρουση αναμνήσεων από ηρωικές περιόδους της ζωής μας. Δεν έχουμε κύριοι δικαίωμα να απαγορεύσουμε στο κοινό αυτί να ακούσει τα κομμάτια που μας σημάδεψαν!

Πλέον κανείς δεν ενδιαφέρεται για αυτούς τους γλυκούς ήχους και, ακόμη χειρότερα, γι αυτές τις αγριο-μελό αναμνήσεις.

Μεταξύ μας, ακόμα κι εγώ ψιλονερώνω ώρες-ώρες....