Πέμπτη 24 Ιουλίου 2014

Κατεβαίνοντας κακήν-κακώς από τον θρόνο



Αποχαιρετιστήριο κείμενο προ θερινών διακοπών... τί μ’ έπιασε τέτοια ώρα με τους κάθε λογής θρόνους, δεν το ξέρω!

Αυτός ο θρόνος, πρέπει να ομολογήσει, δεν ήταν ιδιαίτερα πολυτελής αλλά, σε κάθε περίπτωση, ήταν ένας κάποιος θρόνος και αυτό του αρκούσε.  Όσο καθόταν αναπαυτικά πάνω του, το απήλαυσε. Αλλά, όλα τα καλά, τελειώνουν κάποια στιγμή. Βιαίως, εκλήθη να κατεβεί από το θρόνο και να δει τί είχε συμβεί τριγύρω τόσο καιρό που καθόταν εκεί. Και, πρέπει να το ομολογήσει, αυτό που είδε του προκάλεσε αλγεινή εντύπωση και τον γέμισε θλίψη. Θλίψη, όχι τόσο για όσα μαρτύρια περνούσαν όσοι βρίσκονταν στην «από κάτω»  αλλά περισσότερο επειδή ήταν ηλίου φαεινότερον οτι έπρεπε να πέσει και μάλιστα έπρεπε να σκάσει σα καρπούζι στη γη. Σκέφτηκε, πέφτοντας, να αφήσει παρακαταθήκη τις ελπίδες του στον κόσμο που τόσο καιρό τον ανεχόταν χωρίς να διαμαρτύρεται, αλλά γρήγορα κατάλαβε οτι κάτι τέτοιο ήταν αδύνατον:

Δεν είχε ελπίδες!

Ποτέ δεν είχε χρειαστεί να έχει ελπίδες, ζούσε επαναλαμβάνοντας μια πριγκηπική ρουτίνα που τον ικανοποιούσε αλλά κοίμιζε τη συνείδησή του.
Για να είμαστε δίκαιοι, κάποιες ισχνές ελπίδες είχε. Παλαιότερα. Αλλά, κάθε φορά που οι ελπίδες του έδειχναν να αποκτούν κάποια σάρκα, απότομα πλαδάρευαν και τον εγκατέλειπαν στην ησυχία του. Και τότε αυτός, περήφανα, άλλαζε πλευρό και συνέχιζε τον ύπνο του.

Όχι μόνο ελπίδες. Και πλάνα -ελάχιστα!- είχε (για όνειρα δεν υπάρχουν καταγεγραμμένες ενδείξεις για την ύπαρξή τους). Δυστυχώς το πλάνο δραστηριότητας για τη σωτηρία της ψυχής του κρίθηκε -από τον ίδιο!-ανεδαφικό, τριάντα δευτερόλεπτα από την στιγμή που εισήλθε στο μυαλό του σαν απρόσκλητη μύγα.

Δεν ήταν πάντα στόκος, η παραμονή στον θρόνο τον είχε βουλιάξει σε ένα ωκεανό από χάδια και ψεύτικα χαμόγελα επιδοκιμασίας που δε βοήθησαν την εξυπνάδα του να αναπτυχθεί. Κάποιοι παλαιότεροι αναφέρουν με σιγουριά οτι, κάποια εποχή, είχε πνευματικές ανησυχίες. Δεν έχουμε λόγο να αμφιβάλλουμε γι αυτό. Κοιτάζοντάς τον, έναν άνθρωπο κουρασμένο που είχε παρασυρθεί στην κατηφόρα, μπορούμε άφοβα να τεκμάρουμε οτι είχε εξαντληθεί από τις συναντήσεις με τον Ανώτερο εαυτό του: κι όμως! Εκείνες τις ώρες, που ήταν πιο ευάλωτος παρά ποτέ, τον Κατώτερο εαυτό του είχε ανάγκη! Οι τιμωρίες για τις αμαρτίες του -ακόμη και τις ακούσιες, αν τυχόν υπήρχαν και τέτοιες- τον είχαν εξαγνίσει και τώρα ένοιωθε έτοιμος να ξεκινήσει νέες πνευματικές περιπέτειες του υλικού του σώματος, όσο κι αν αυτό ακούγεται ανακόλουθο σε έναν κακόπιστο ακροατή του δράματός του: θα ξεκινούσε μια εξέγερση, αυτό ήταν! Η εξέγερση των καλοζωισμένων θα ξεκινούσε χωρίς χρονοτριβή μόλις ξυπνούσε από τη μεσημεριανή σιέστα που θα ολοκληρωνόταν αργά το απόγευμα: ίσα-ίσα για να προλάβει ο άνθρωπος το βραδυνό ύπνο... τί τραβούσαν κι αυτοί οι δυστυχείς οι κάθε είδους ένθρονοι!

Εκεί, στον καναπέ των δοκιμασιών του, μόλις είχε ξυπνήσει αναλογιζόμενος πόσο σκληρή ήταν η Μοίρα μαζί του: τα τσάκρα του ήταν ορθόκλειστα και με δυσκολία κρατούσε τα μάτια του ανοιχτά.

Ας δείξουμε επί τέλους λίγη ανθρωπιά! Ας αφήσουμε τον άνθρωπο να αναπαυτεί κι όταν αύριο σηκωθεί από τον καναπέ, έχει ο Θεός...

Δεν υπάρχουν σχόλια: