Βαριέμαι. Φοβάμαι.

Μεταφυσικές αναζητήσεις στα πιο απόμερα σημεία της γης, όπου άνθρωποι που κρύβουν προσεχτικά μέσα τους την υπέρτατη ανασφάλεια της ανθρώπινης φύσης, ομιλούν με ύφος χιλίων καρδιναλίων περί παντός επιστητού. Κόσμος που καταφθάνει από τα άκρα του κόσμου για να λάβει -αντί αμοιβής, συνήθως- μια σταγόνα από τη σοφία τους. Και την κρίσιμη στιγμή που όλοι μαζί (ερωτώντες και κάτοχοι των απαντήσεων) βρίσκονται μπροστά στην ανακοίνωση της Αλήθειας, που αποτελούσε το σκοπό της ζωής τους, όλοι με ελαφρά πηδηματάκια απομακρύνονται από το πεδίο της συναισθηματικής μάχης: άλλοι για να αποφύγουν να δώσουν μια απάντηση που, στην πραγματικότητα, δε γνωρίζουν και άλλοι για να αποφύγουν να πάρουν μια απάντηση που δε μπορούν να σηκώσουν το βάρος της. Συνωστίζονται, ποδοπατούνται και τελικά φεύγουν ανακουφισμένοι και άδειοι από αλήθεια. Βαριέμαι.

Ανικανοποίητοι από τα αποτέλεσμα της αναζήτησής τους, οπισθοχωρούν ζαλισμένοι προσπαθώντας να αντιληφθούν πώς έχασαν τον πολύτιμο  χρόνο τους που, κάθε στιγμή που περνάει, όλο και λιγοστεύει επικίνδυνα. Και λίγο αργότερα, επιστρέφουν σφυρίζοντας αδιάφορα αναζητώντας τους μύστες που παίζουν στα δάχτυλά τους τα μυστήρια της ζωής για να απαντήσουν στα ερωτήματά τους που ακόμη αιωρούνται. Μαζί τους κι εγώ που θεωρούσα εαυτόν ως τυχερό κάτοχο ενός μικρού τμήματος της Αλήθειας και τώρα τον συλλαμβάνω να διαγκωνίζεται για μια καλύτερη θέση. Ακόμα κι αν η δική μου αναζήτηση γίνεται με ποιοτικότερο τρόπο (!) όπως αρέσκομαι να αισθάνομαι, ένα απλό μέλος του όχλου είμαι.  Φοβάμαι.

Στο τέλος της ημέρας όμως, στω καλώς. Έστω και μετά φόβου.