Η μεγάλη συνάντηση του ιππότη με την ομορφιά της ζωής

για μια στιγμή μόνο, υπό καθεστώς (έστω και γιαλαντζί) νηφαλιότητας

 

Mε γιαλαντζί νηφαλιότητα, σκέφτομαι ακίνητος κρατώντας την αναπνοή μου για να μην ξυπνήσω τα πνεύματα που κοιμούνται: όλο το σύμπαν κρέμεται  σαν τσαμπί σ’ ένα δέντρο στην άκρη του κήπου μου που, άλλες φορές με χαιρεκακία το αφήνω να ξεραθεί κι άλλες, που η οργή δεν είναι καταγεγραμμένη στο daily planner μου, με πιάνει μια αγωνία και το ποτίζω με λύσσα για να ξαναδώσω ζωή στους οριστικά νεκρούς ιστούς του. Ο συλλέκτης φθοράς εντός μου μένει, εκείνη την ώρα, μακριά από την καθημερινότητά μου, σα σκιά που δε βρίσκει χώρο να καθίσει σ΄ ένα ολοφώτεινο δωμάτιο και όλο πηγαινοέρχεται με αγωνία: κλείνω για λίγο τα μάτια μου για να δώ, ιδίοις όμμασι (...), την δραματικότητα των στιγμών πριν ξεκινήσω τη συναισθηματική μου ανταρσία ακόμη κι αν αυτή θα πνιγεί τελικά στο αίμα της, όπως συμβαίνει συνήθως. Δε με πειράζει να κρατάω τα μάτια κλειστά, κι έτσι ακόμα βλέπω ολοκάθαρα όσα χρειάζομαι: εδώ ένας θεόκουφος μουσουργός (σ.σ. Μπετόβεν) έγραψε μια Ωδή στη Χαρά, δε μπορώ εγώ με πρόσκαιρη μόνο, τυφλότητα και μάλιστα κατ’ επιλογήν, να δώ για μια μόνο στιγμή ολοζώντανη  την ομορφιά της ζωής;

Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, η ομορφιά της ζωής και ο αναπότρεπτος θρήνος για τις απώλειές της συναντιώνται εδώ και πολλούς αιώνες στο ίδιο σημείο: όταν συνειδητοποιούμε τη ματαιότητά της και, την ίδια στιγμή, ξεκινάμε με ελπίδες για τη συνέχεια.