Σαλαθιήλ (Δέκατο Τέταρτο Σημάδι)

Το διήγημα αυτό είναι από τη φουρνιά του Δεκεμβρίου 2004 (προσπάθησα να θυμηθώ πώς ήμουν τότε όταν έγραφα με αυτόν τον τρόπο και θυμήθηκα οτι βρισκόμουν στο τέλος μια δύσκολης πορείας και προ των πυλών για ένα μεγάλο βήμα στη ζωή μου που, τελικά, το έκανα και μάλιστα μου βγήμε σε καλό). Ορισμένοι (οι πιο τακτικοί επισκέπτες, ιδιαίτερα του  site μου!) μπορεί να το έχουν βρει μπροστά τους κάποια στιγμή. 
Το διήγημα αφορά σε κάποιον φίλο μου (είμαι σίγουρος οτι αρκετοί από αυτούς που θα το διαβάσουν, τον γνώριζαν!) που δεν βρίσκεται πλέον ανάμεσά μας. Είχα λοιπόν αφήσει επί αρκετό καιρό αυτό το διήγημα να αναπαυθεί σε κάποιο διαδικτυακό ράφι, αλλά σήμερα το πρωί θυμήθηκα τον εκλιπόντα, φευγάτο, φίλο μου, αναζήτησα το διήγημα... και ιδού!

Το είχα καταλάβει ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με αυτόν τον Σάλα, όλοι το είχαμε καταλάβει... Για την ακρίβεια, λέγαμε ότι «κάτι δεν πάει καλά», απλώς επειδή μας δημιουργούσε αμηχανία ο τρόπος που φερόταν: έδειχνε δηλαδή να μην ενδιαφέρεται για τις καθημερινές μας αγωνίες που μας έκαναν να μοιάζουμε με θηρία και την επίπλαστη ευτυχία για επιτυχίες που αποδεικνύονταν, λίγο αργότερα, εντελώς περιτές.

Κι είχε κι αυτό το παράξενο όνομα. Όταν τον ρωτούσαμε από πού προέρχεται το όνομα «Σάλας», μας απαντούσε «απλά αυτό είναι το όνομα που με χαρακτηρίζει».

Δεν ήταν αγενής, κάθε άλλο. Μας άκουγε χωρίς ποτέ να εξαφανίζεται το χαμόγελο από τα χείλη του, αν και συχνά του ξέφευγαν μικρές κινήσεις ή λόγια που έδειχναν ότι καθόλου δεν τον απασχολούσαν αυτά που του λέγαμε.

Ίσως ήταν και το σουλούπι του, δεν ξέρω. Ήταν ψηλός, ογκώδης και κουβαλούσε στην πλάτη του μια άχαρη καμπούρα που την αναδείκνυε η κύρτωση του σώματός του.

Μπορεί πάλι να μας επηρέαζε το αλλόκοτο -για τα δεδομένα μας- ντύσιμό του: είναι δυνατόν να κυκλοφορεί μέσα στο σπίτι με καμπαρντίνα; Ποτέ δεν την έβγαζε, ακόμα κι όταν έκανε ενοχλητική -για εμάς τους υπόλοιπους!- ζέστη. Δεν τον καταλάβαινα, κανείς μας δεν τον καταλάβαινε. Μόνο ο Κωστής μου είπε με συνωμοτικό ύφος ένα βράδυ ότι «ίσως φοράει καμπαρντίνα γιατί κάτι έχει να κρύψει». «Την καμπούρα του;» αναρωτηθήκαμε όλοι με κάποια δόση αγένειας για το φίλο μας, αλλά ο Κωστής συνέχισε: «Όχι την καμπούρα, κάτι άλλο. Κάτι που για να το καταλάβεις πρέπει να αφήσεις την καρδιά σου να δουλέψει, μόνο το μυαλό δεν αρκεί!» Δεν καταλάβαμε τί εννοούσε αλλά, όπως συνέβαινε εκείνη την περίοδο με πολλά πράγματα που δεν καταλαβαίναμε, το αφήσαμε χωρίς περαιτέρω ανάλυση και γυρίσαμε σελίδα... Έτσι γίνεται με τις νεανικές παρέες σε εποχές ανέμελες, κάθε τι που μπλοκάρει το μυαλό, απορρίπτεται άμεσα.

Εκείνο βράδυ έγινε κάτι πάρα πολύ παράξενο... το σκέφτομαι ξανά και ξανά τώρα που ο Σάλας δεν είναι πια ανάμεσά μας κι ανατριχιάζω:  έλεγε ο Σάλας ότι δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί οι άνθρωποι αναλώνουν τόση ενέργεια για να κάνουν κακό ο ένας στον άλλο ενώ με την ίδια ενέργεια θα μπορούσαν να δώσουν τόση αγάπη, τόση δύναμη στον κόσμο γύρω τους. Αναρωτιέται, μας έλεγε, συνέχεια γι αυτό και δεν σταματάει να ρωτάει -ποιον, άραγε;- γιατί συμβαίνει. Όταν όλοι πέσαμε επάνω του περαξηγημένοι ρωτώντας τον «γιατί, έχεις παράπονο, δε δίνουμε αρκετή αγάπη ο ένας στον άλλον στην παρέα μας;» μας απάντησε με αυστηρότητα ότι ο κόσμος δεν σταματάει στην μικρή μας παρέα, αναφερόταν σε έναν άλλο κόσμο χωρίς όρια. Οι περισσότεροι από μας δεν κατάφεραν να πνίξουν το γέλιο τους γι αυτό το σχόλιο. Και τότε, ο Σάλας ξέσπασε σε ένα παραπονιάρικο κλάμα. Δεν τον είχαμε ξαναδεί ποτέ να κλαίει. Μελαγχολικό ναι, ήταν μερικές φορές μελαγχολικός. Αλλά να κλαίει δεν τον είχαμε δει ποτέ.

Την ώρα που έκλαιγε ένας παράξενος θόρυβος -σαν θρόισμα κλαδιών- ακούστηκε από την πλάτη του που, όπως πάντα ήταν καλυμμένη από την καμπαρντίνα του. Σηκώθηκε βιαστικά και σαν κυνηγημένος έτρεξε προς την πόρτα, μας καληνύχτισε και εξαφανίστηκε. Κοίταζα απορημένος το σημείο που βρισκόταν καθισμένος πριν σηκωθεί όταν είδα πάνω στον καναπέ -το ξέρω ότι μερικοί θα γελάσουν μ’ αυτό που θα πω, αλλά καθόλου δεν με ενδιαφέρει!- ένα λευκό φτερό. Κανείς δε μπορούσε να εξηγήσει πώς βρέθηκε ένα φτερό στον καναπέ στο σαλόνι της Νάντιας. Κοιταχτήκαμε όλοι με απορία και, όπως κάναμε συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις, το αφήσαμε χωρίς περαιτέρω ανάλυση και γυρίσαμε σελίδα...

Από τότε ο Σάλας εξαφανίστηκε. Δεν εννοώ ότι εξαφανίστηκε από το σαλόνι της Νάντιας... από την ζωή μας χάθηκε, δεν τον ξαναείδαμε από τότε, μέχρι που μάθαμε ότι είχε ένα ατύχημα, μια άτυχη πτώση από την σκάλα στην βεράντα του σπιτιού του, που τον άφησε στον τόπο.

Αυτά σκεφτόμουν κοιτάζοντας ένα ασυνήθιστο δώρο που μου είχε φέρει όταν ετοιμαζόμουν να παντρευτώ: δυο μικρές μεταλλικές πεταλούδες, πάνω σε μια βάση από χαλαζίτη. Δεν ήταν το είδος του δώρου που θα εξέθετα στο σαλόνι του σπιτιού μου, αλλά για κάποιον ανεξήγητο λόγο το τελευταίο καιρό, μετά την απώλεια του Σάλα, το είχα βγάλει από το πατάρι (των «αρχειοθετημένων αναμνήσεων» όπως αποκαλούσα όλα τα αντικείμενα που είχα αποσύρει) και το είχα επαναφέρει πάνω στο γραφείο μου.

Όταν το είδε ο Γιώργος, φάνηκε έκπληκτος:

-      -  Που το βρήκες εσύ αυτό; Δεν είναι πολύ του στυλ σου, ξέρεις.

-       - Μου το είχε κάνει δώρο ο Σάλας.

-       - Ο Σάλας; Ο παράξενος; Ο φίλος που όλη την ώρα αναρωτιόταν γιατί αναλώνουμε τόση ενέργεια για να κάνουμε κακό ο ένας στον άλλον;

-        - Ναι, αυτός. Τώρα βέβαια δεν είμαι σίγουρος αν αυτός ήταν παράξενος ή εμείς... όλοι εμείς, οι υπόλοιποι. Γιατί το κοιτάζεις με τόσο ενδιαφέρον; Δυο πεταλουδίτσες είναι μόνο!

Ο Γιώργος είχε πάντα μεταφυσικές ανησυχίες, είχε διαβάσει πολλά βιβλία για θρησκευτικά, μεταθρησκευτικά και, ενδεχομένως, παραθρησκευτικά θέματα κι έτσι όταν εισερχόταν η συζήτηση σε τέτοια μονοπάτια, ακούγαμε πάντα αυτά που έλεγε με ενδιαφέρον.

-        - Κάπου είχα διαβάσει ότι οι πεταλούδες συμβολίζουν τους Αγγέλους. Οι πεταλούδες και τα φτερά.

-        - Για κάθησε μια στιγμή! Κάπου έχω ακόμη φυλαγμένο το φτερό που βρήκα στον καναπέ το βράδυ που είδαμε τον Σάλα για τελευταία φορά!

Σημείωση

Αναφέρω με ιδιαίτερη επιφύλαξη την εξήγηση του ονόματος του Αγγέλου Σαλαθιήλ που βρήκα κατά την διάρκεια της έρευνας που έκανα όταν συνέγραφα αυτό το κείμενο, σε sites στο internet που ασχολούνται με Αγγέλους: 

Σαλαθιήλ: Αρχάγγελος του οποίου το όνομα σημαίνει «Ρώτησα τον Θεό»