Ένα βράδυ στη βεράντα σταμάτησε ο κόσμος. Για λίγο.

Βρέθηκα στη βεράντα μόνος, συντροφιά με τη μουσική του René Aubry.

Χωρίς βιβλίο γιατί ήθελα οι μορφές που θα εμφανίζονταν να είναι εντελώς δικοί μου προσκεκλημένοι, όχι κάποιου άλλου αγαπημένου συγγραφέα ή ποιητή.

Χωρίς αλκοόλ, γιατί ήθελα τις μορφές νηφάλιες.

Χωρίς προσδοκία, γιατί δεν μπορούσα να είμαι σίγουρος οτι οι μορφές θα εμφανίζονταν. Αν κάτι τις τρόμαζε και αποφάσιζαν να κρυφτούν, ήμουν έτοιμος και για μοναξιά.

Ήταν ένα πολύ όμορφο βράδυ.

Και, ναι! Τελικά οι μορφές εμφανίστηκαν αβίαστα, χωρίς διάθεση για συγκινήσεις που θολώνουν το βλέμμα και μακριά από μεταφυσικές παραμορφώσεις. Καλύτερα, γιατί συχνά, οι παραμορφώσεις αυτές δείχνουν τόσο αληθινές και στο τέλος της μέρας (της νύχτας, εν προκειμένω...) μπορεί να σε πείσουν οτι είναι αληθινές και άρα μάλλον εσύ είσαι ο ψεύτικος της υπόθεσης...

Είχα ξεχάσει πόσο γρήγορα κινείται η ακινησία. Και την αξία της στάσης του νου, που επιτρέπει σε σκέψεις και συγκινήσεις να εισέλθουν χωρίς εμπάθεια, κι αυτήν την είχα ξεχάσει.

Κι αργότερα, προσπαθούσα να αντιληφθώ τί ήταν αυτό που έκανε το βράδυ τόσο όμορφο. Το ένιωσα για μια στιγμή και το κατέγραψα εντός μου πριν εξαφανιστεί: έγινε χωρίς πρόγραμμα, χωρίς οργάνωση και χωρίς να περιμένω οτιδήποτε απ’ αυτό. Και το καλύτερο όλων, ίσως: χωρίς να μου δημιουργεί οποιαδήποτε είδους ψυχο-ιδεαναγκαστική ανάγκη να το επαναλάβω.

Ίσως κατά βάθος να το είχα σχεδιάσει αυτό το ανύποπτο βράδυ... αλλά πάντως σίγουρα δε μου το είχα πει!