Ανάξιες ψυχές ή...;

Τελικά διαπιστώνω ότι δεν ισχύει πάντα οτι οι ανάξιες ψυχές εξορίζονται για την αιώνια τιμωρία τους στον Κάτω Κόσμο, όπως πίστευαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι.

Βλέπω πολλές τέτοιες ψυχές να τριγυρνούν ολόγυρα σα χαμένες περιμένοντας την τιμωρία, αλλά πολλές άλλες φαίνονται να έχουν βρει τα πατήματά τους στη ζωή και μάλιστα δείχνουν να ορίζουν τη ζωή και άλλων ανθρώπων. Από την άλλη μεριά, υπάρχουν ψυχές που δεν χαίρουν εκτιμήσεως στην κοινωνία, μόνο και μόνο επειδή το περίβλημά τους, ήτοι οι άνθρωποι που έχουν την κυριότητά τους, δεν έχει κοινωνικό βάρος στα σύγχρονα δρώμενα και έτσι οι κύριοί τους μπαίνουν στο περιθώριο και μαζί τους παρασύρονται στο περιθώριο και οι ψυχές τους. Αλλά αυτό δεν τις κάνει ανάξιες, ακόμη κι αν δείχνουν μη άξιες λόγου. 

Πολλοί χαρίζουν το ενδιαφέρον τους σε «άξια» άτομα με ανάξιες ψυχές γιατί έχουν πέσει θύμα ενός εξωστρεφούς χαρακτήρος που έλαμπε και έκριναν, οι δυστυχείς, ότι αυτό τους αρκούσε γιατί ασφαλώς πίσω από το εξωτερικό φως υπήρχε σίγουρα και το εσωτερικό. Γιατί αυτό το εσωτερικό φως αναζητά, τελικά,  ο σύγχρονος άνθρωπος στη ζωή του, ακόμη κι αν του παίρνει πολύ καιρό να το καταλάβει. Μια λαμπερή εξωτερική εμφάνιση όμως, ανοίγει πολλά παράθυρα στην επικοινωνία, αλλά δυστυχώς κλείνει πολλά άλλα. Κι επειδή διαπιστώνω με λύπη οτι, όσο περισσότερο χρόνο έχουμε στη διάθεσή μας στη ζωή, τόσο λιγότερο τον αξιοποιούμε για να αναζητήσουμε τις άξιες ψυχές (κι ανάμεσά τους, το άξιο κομμάτι που υπάρχει στη δική μας ψυχή), σκέφτομαι με ευγνωμοσύνη οτι ευτυχώς πήρα το μήνυμα για την αναζήτηση στη σωστή κατεύθυνση  (το πώς, δεν το ξέρω, το ψάχνω ακόμη) και μπορώ πλέον να βρίσκομαι σε πνευματική κίνηση, ακόμη κι όταν μένω ακίνητος σε ένα σημείο.

Υπάρχουν πολλές άξιες ψυχές εγκλωβισμένες σε πάθη κι ακόμη χειρότερα σε απάθεια αλλά ποιός έχει το κουράγιο να σκαλίσει αυτό το θέμα σε μια στενάχωρη καθημερινότητα; Κι εξίσου άξιες ψυχές υπάρχουν μέσα σε μη-γοητευτικές εξωτερικές εμφανίσεις που αποδιώχνουν το ενδιαφέρον μας για περαιτέρω αναζητήσεις. Από τις πνευματικές συζητήσεις (προσοχή, όχι τις πνευματιστικές!) που, προφανώς, δε μπορούν να γίνονται στο πλαίσιο ενός εβδομαδιαίου ημερολογίου προγράμματος, θα μπορούσαν να βγουν κρίσιμα συμπεράσματα και ενδείξεις αξιοσύντης των ψυχών αλλά, δυστυχώς, στις λίγες αληθινά πνευματικές συνευρέσεις που μας επιτρέπει η βιαστική ζωή μας, ο δείκτης ευαισθητοποίησης του αόρατου αισθητήρα -που, το τονίζω σε κάθε ευκαιρία, είναι standard στον ανθρώπινο εργοστασιακό εξοπλισμό!- είναι πολύς χαμηλός.

Μήπως ο τίτλος του δοκιμίου θα έπρεπε να είναι Χαμένες  άξιες ψυχές;