Το βήμα που δεν έγινε

Την κρίσιμη στιγμή δεν έκανε την κίνηση. Όχι από αδιαφορία, όχι. Ούτε από απάθεια. Αλλά να, (πείθει τον εαυτό του οτι) εκείνη την ώρα είχε ένα σωρό άλλα πράγματα στο μυαλό του όπως όλοι, ακόμη και αυτοί που δίνουν την εντύπωση οτι δεν κάνουν τίποτα. Οι καιρικές συνθήκες του περιβάλλοντος δεν του επέτρεπαν να βγει έξω να βραχεί. Δείλιασε και επειδή η ζωή δεν είναι για τους δειλούς, επέλεξε τη μη-ζωή. Έστειλε μια στιγμιαία αποδοκιμαστική σκέψη στον αέρα γι αυτό το σκοτεινό ενδεχόμενο που πέρασε μπροστά από τα μάτια του (ή το μυαλό του) και η υπόθεση έμεινε εκεί. Άνοιξε το βιβλίο του επειδή κρίνει οτι η τηλεόραση τον αποβλακώνει. Η συνείδησή του ήταν ελαφρά: μπορούσε αυτός μόνος του να διορθώσει όλα τα κακώς κείμενα του κόσμου; Ποιός του το είχε ζητήσει, εξάλλου; Γύρισε τη σελίδα και βυθίστηκε στην ανάγνωση.

Την επόμενη μέρα, ήταν αργά, το κακό είχε γίνει και ήταν μη αντιστρέψιμο. Τώρα, εκ των υστέρων αναρωτιέται: σε πόσα τέτοια κακά επέτρεψε να συμβούν με την συναισθηματική ακινησία του; Οι μηχανισμοί επούλωσης του τραύματος ενεργοποιήθηκαν έγκαιρα και του έδωσαν τα αναγκαία ελαφρυντικά και δικαιολογίες. Η ετημηγορία δεν επιδεζόταν αμφισβήτηση: δεν έφταιγε ο καημένος, δεν είχε αντιληφθεί τη σοβαρότητα της κρίσης.

Εξάλλου είχε ομίχλη κι έβρεχε εκείνη τη μέρα που άφησε το κακό να γίνει.

Σ.Σ. Μήπως δεν είναι αρκούντως σαφής η ειρωνία;