Κυριακή 26 Ιανουαρίου 2014

Αντιμετωπίζοντας την εκπλήρωση των ονείρων με σκεπτικισμό



Άραγε, είναι η αρχή της εσχατολογικής μου προσέγγισης;
26.7.2010

Όταν ξεκινάει η ζωή (ή τουλάχιστον όταν εμείς θυμόμαστε το ξεκίνημά της) είναι σαν ένα βραδινό, συναρπαστικό τοπίο γεμάτο φώτα που βρίσκεται μπροστά μας. Φώτα, φώτα, φώτα… όλων των αποχρώσεων, όλων των μεγεθών.

Μερικά δείχνουν σα να βρίσκονται κοντά μας και το μόνο που πρέπει να κάνουμε για να τα αγγίξουμε, είναι να απλώσουμε το χέρι μας. Άλλα πάλι είναι μακρινά και δείχνει εκείνη την ώρα εντελώς αδύνατη η προσέγγισή τους. 

Αλλά όσο περνάει ο καιρός, η εικόνα από το βραδινό τοπίο αλλάζει ολοένα. Φώτα σβήνουν, άλλα ανάβουν, μερικά που παλαιότερα φάνταζαν απροσπέλαστα τώρα βρίσκονται μπροστά στα πόδια μας κι άλλα, πάλι, που πρόσκαιρα είχαν βρεθεί σε απόσταση αναπνοής από τα χέρια μας, απομακρύνθηκαν. Δεν έσβησαν, αλλά μέσα στο νυχτερινό τοπίο μας, δε δείχνει πιθανό να καταφέρουμε να τα αγγίξουμε.

Αλλά κι όταν καταφέρουμε να αγγίξουμε τα φώτα, λίγο διαρκεί η χαρά. Και μετά το βλέμμα (η ψυχή μας;) σηκώνεται στον ουρανό και αναζητά άλλα, πιο μακρινά, που ίσως δεν είχαμε προσέξει μέχρι εκείνη την ώρα.

Η ζωή μας: ένα βραδινό τοπίο γεμάτο φώτα κάθε λογής που μένουν αναμμένα μέχρι να τα ακουμπήσουμε. Και τότε, σβήνουν για πάντα και μένει μια σκοτεινή τρύπα εκεί όπου βρισκόταν το φως. 

Κι όσο περνάει ο καιρός, βλέπω λιγότερα αναμμένα φώτα μπροστά μου να με περιμένουν παιχνιδιάρικα. Οι δυνάμεις μου, για να είμαι ειλικρινής, περιορίζονται όσο μεγαλώνω. Δεν μπορώ πλέον να τεντώνομαι πολύ για να τα αγγίξω, πονάνε τα κόκαλά μου από τις απότομες κινήσεις. Έχω όμως τη δυνατότητα να ζητάω σε άλλους να μου τα μαζέψουν.

Η χαρά όμως δεν είναι η ίδια αν τα μαζεύει κάποιος άλλος για εσένα.

Κάπου-κάπου αποζητάω τα φώτα που μάζεψα όλα αυτά τα χρόνια από το βραδινό μου τοπίο. Μερικές φορές τα βρίσκω να τρεμοσβήνουν, φυλαγμένα στο ειδικό κουτί που έχω, άλλες όχι.

Τα φώτα που παρατηρώ από τη βεράντα της ζωής μου από τότε που ήμουν παιδί, είναι τα όνειρά μου. Κι όσο μεγαλώνω, αποφεύγω να τα μαζεύω με καταιγιστικούς ρυθμούς όπως έκανα όταν ήμουν νεότερος.

Αν μαζέψω όλα τα φώτα που λαμπυρίζουν μπροστά στα μάτια μου, το τοπίο μου θα σκοτεινιάσει και η ζωή μου θα τελειώσει.

Γι’ αυτό μετά την πρωτογενή ευτυχία της επίτευξης και της επιτυχίας, αντιμετωπίζω με σκεπτικισμό την εκπλήρωση των ονείρων μου κι αφήνω μερικά φώτα απ’ αυτά που βρέθηκαν μπροστά μου χωρίς να τα πειράζω.

Πονηρούλη….

Δεν υπάρχουν σχόλια: