Η αναζήτηση βολικών περιπετειών

Η ζωή, λένε, είναι μια περιπέτεια. Συχνά όμως όλοι αισθανόμαστε ότι «δεν είμαστε τώρα για περιπέτειες».

Άρα… τί;

Αυτά έγραφα στις 30 Σεπτεμβρίου 2010 στο 104^ο μου πολυτονικό ορνιθοσκάλισμα (μια ενότητα ανύποπτων, αυθόρμητων και εντελώς αυθαίρετων μικρο-ξεσπασμάτων ζωής που είχε εμφανιστεί στο blog μου που μάλλον πέρασαν και δεν ακούμπησαν).

Εν μέσω ψυχωσικών συμπτωμάτων ανθρώπων της διπλανής πόρτας ή, για να ακριβολογήσω, του διπλανού θρανίου από τα σχολικά χρόνια, μένει ένα βουητό που όλοι ακούν, αλλά ο καθένας μας με τον δικό του τρόπο. Αν δεχτούμε οτι, αποδεικτικό στοιχείο της ψύχωσης είναι η λανθασμένη (ή σωστή) αντίληψη ανάμεσα στο τί προέρχεται από το μυαλό και τί από τον εξωτερικό κόσμο και οτι μάλλον αυτό το βουητό που ακούμε δεν υπάρχει στην πραγματικότητα, ίσως χρειαστεί να ράψουν σε όλους μας μια σειρά από αυτά τα πουλοβεράκια χωρίς μανίκια...

Όσο χάνεται η ικανότητα να ελεγχτεί η πραγματικότητα, υπάρχει πάντα η εύκολη λύση που στα νεανικά μου χρόνια είχε μεγάλη πέραση στις ψαγμένες κοπέλες (που κατά μία παράξενη σύμπτωση ήταν συνήθως όμορφες που δεν μπορούσαν να διαχειριστούν αυτήν την ομορφιά τους): τους μιλάς περί πάντων με ύφος «ενατενιστή που ξέρει, αλλά αυτή η γνώση που του παραχωρήθηκε είναι τόσο επικίνδυνη που δεν θέλει να την μοιραστεί μαζί σου, γιατί ίσως σε βάλει σε κίνδυνο». Δηλαδή, άρνηση να μοιραστεί την περιπέτεια μαζί της, αλλά το μοίρασμα όλων των υπολοίπων εμπειριών δεν αντενδείκνυται.

Αυτά τα χρόνια όμως έχουν περάσει. Μπήκαμε στην παραγωγή, υλικών και άυλων. Πετύχαμε την τιθάσευση καλπαζόντων συναισθημάτων που δημιουργούν ανατροπές της τάξης. Απομακρυνόμαστε -οι πιο τυχεροί!- από τις κακοτοπιές και επιλέγουμε πιο ασφαλή (και μοιραία, βαρετά, σπορ). Κι έτσι, όσο οι διαχειρίσιμοι πνευματικοί κίνδυνοι τίθενται εκτός ελέγχου, τόσο η περιπέτεια παύει να είναι γοητευτική. Και τότε, φθάνει η ώρα της απόσυρσης στην κλίνη, τον κήπο ή το γραφείο. Οπουδήποτε αλλού, μακρυά από το πεδίο της συναισθηματικής μάχης.

Εν κατακλείδι, αυτήν την ώρα θα μου απαντούσα στο ανωτέρω φιλοσοφικό ερώτημα «Άρα... τί;»:

Άρα, αναπροσάρμοσε τον ορισμό της «περιπέτειας» ώστε να είναι «ευκολάκι»... παράδειγμα: να πας στο περίπτερο να αγοράσεις εφημερίδα με παντόφλες!

Μην το περιφρονείτε και μην το περιγελάτε, κρύβει μεγάλους κινδύνους αυτή η περιπέτεια...