Ανοιχτή ακρόαση σε κλειστούς ορίζοντες: δίνοντας πόρτα σε μια αξιοπρεπή ηλικιωμένη γυναίκα!

Περπατώ σε οικείους δρόμους που μου φαίνονται άγνωστοι. Αντικρύζω σκεφτικά πρόσωπα και ακούω λιγότερα γέλια απ’ ότι τα παλαιότερα χρόνια. Ίσως είναι ιδέα μου. Μπορεί πάλι να οφείλεται στις στενάχωρες συνθήκες της σύγχρονης πραγματικότητας της χώρας. Ψυχοφθόρα ευτυχία ή λυτρωτική κατάθλιψη; Αυτό είναι χαρακτηριστικό δείγμα άσκοπου προβληματισμού ενός αμήχανου ενατενιστή της ζωής σε ένα διευρυμένο ορίζοντα που σταματά στη βεράντα της οικίας του. Προφανώς η ανεξήγητη ευτυχία σε δύσκολους καιρούς οδηγεί σε τύψεις το σύγχρονο άνθρωπο. Αλλά είναι αυτό λόγος να εξαφανιστεί το χαμόγελο από ένα πρόσωπο; Ιδιαίτερα δε αν αυτό το πρόσωπο το βλέπουν καθημερινά εκτός από τον ίδιο, οι άνθρωποι του άμεσου περιβάλλοντός του αλλά και οι άγνωστοι περαστικοί ακόμη. 

Τα μουτρωμένα πρόσωπα εξαπλώνονται σαν επιδημία.

Η εποχή του μελό πέρασε για εμένα ανεπιστρεπτί και κάποια στιγμή χτύπησε την πόρτα μου η μελαγχολία. Είχε τη μορφή μιας αξιοπρεπούς ηλικιωμένης γυναίκας (πρέπει να λήταν κουκλάρα στα νιάτα της!) με μάτια χαμηλωμένα. Της άνοιξα την πόρτα και την άφησα να μπει μέσα, περιμένοντας να δω τί είχε να μου πει. 

Μιλούσε με χαμηλή φωνή αλλά σε αυτά που έλεγε έλειπε εντελώς η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Και κάποια στιγμή κατάλαβα οτι κοίταζα λάθος προς το μέλλον και δεν αντιλαμβανόμουν σωστά την έννοια του «καλύτερου αύριο» που μας πιπιλίζουν πολιτικοί και κάθε λογής πολιτικάντηδες: πρέπει να ελπίζουμε σε ένα καλύτερο αύριο με αυτά που έχουμε σήμερα, ίσως και λιγότερα και όχι με άλλα περισσότερα που περιμένουμε να έρθουν από τον ουρανό ή τον Ουρανό. Κι έτσι, την έδιωξα ευγενικά για να μη μου κρατήσει κακία και νοιώθω ήσυχος τώρα. Γιατί όπως δε μπορώ να είμαι «επίτηδες χαρούμενος», έτσι δεν πρέπει να είμαι και συνειδητά κατηφής.