Οι αμαρτωλές φοιτητικές σημειώσεις

Ατάραχος αλλά όχι και έωλος, απολαμβάνει την αναντίρρητη ομορφιά της ζωής που εμφανίζεται δειλά στα διαλείμματα των σύγχρονων κρίσεων. Πόσο καλύτερα θα ήταν τα πράγματα, σκέφτεται φιλοσοφώντας, αν οι άνθρωποι μπορούσαν να κάθονται ήσυχοι περιμένοντας να κοπάσει η τρικυμία, αντί να προσπαθούν να επέμβουν σε συστήματα που τους υπερβαίνουν; Από την εμπερία του, έχει αντιληφθεί οτι αυτή η εμπλοκή, μόνο κακό κάνει στα πράγματα.

Το μυαλό του δε φθάνει στη Θιβετιανή Βίβλο των Νεκρών που θα του ζητούσε να αφήσει το νου του ατάραχο και να συνεχίσει την πορεία του. Δεν μπορεί να μείνει ατάραχος σε ένα κλίμα συστημικής ανησυχίας που, αναπότρεπτα, εισχωρεί στη ζωή και κινεί τα γρανάζια της. Κάποτε, ως πιο νέος, αισθανόταν οτι ήταν ο μοναδικός κληρονόμος του σύμπαντος αλλά, όσο περνάει ο καιρός, η αίσθηση της μοναδικότητας του υποχωρεί. Φοβισμένος προσώρας, κάνει σταθερά βηματάκια προς τα πίσω και επιλέγει να μείνει στη σκιά: δεν προσπαθεί πλέον να επιβάλλει τον εαυτό του στη μικρο-κοινωνία που τον περιβάλλει. Αντίθετα, κάποιες στιγμές του περνάει από το μυαλό να τον αποβάλλει ολοσχερώς από αυτήν για λόγους ασφαλείας. Κι εκεί που ησυχάζει και αρχίζει να ξανα-κερδίζει την αναπνοή του, μια σκέψη ανατρέπει την ηρεμία του: Είχα επανέλθει στην παρήγορη, αλλά καθόλου ικανοποιητική κατάσταση που ονομάζουμε «να είναι κανείς στα καλά του» (*)... τί τα ήθελε να διαβάζει στα νιάτα του Aldous Huxley και μάλιστα να σημειώνει με το πενάκι του τα δίστιχα που «έγραφαν» στο θυμικό του; Και γιατί, όταν μεγάλωσε και μπήκε για τα καλά στο σύστημα, δε φρόντισε να εξαφανίσει αυτές τις αμαρτωλές φοιτητικές σημειώσεις, ώστε να μη βρεθούν μπροστά του στο μέλλον;

(*) Aldous Huxley: Κόλαση & Παράδεισος