Ο μετέωρος ύπνος του αποφασισμένου τεμπέλη

Παραμένει σιωπηλός αν και από καιρού εις καιρόν αισθάνεται μια έντονη φαγούρα στο στόμα και θέλει να μιλήσει. Να φωνάξει θέλει, για την ακρίβεια αλλά φοβάται μήπως ξυπνήσει αυτούς που κοιμούνται το ύπνο του δικαίου στα διπλανά δωμάτια. Σταματά το βήμα και αναρωτιέται: μήπως να πάει κι αυτός να την πέσει λίγο; Σε μια κοινωνία πρώην εφησυχασμένη και νυν-υπερανήσυχη, κανείς δε θα ασχοληθεί με έναν ακόμη πολίτη του κόσμου που κοιμάται όρθιος με ανοιχτά τα μάτια. Και ιδού ο μεγάλος κίνδυνος που ελλοχεύει:

Σε έναν περιβάλλοντα χώρου ομαδικού ύπνου, η ένταση της καθημερινής ζωής του είναι τόσο μεγάλη που η μέρα εξαφανίζεται χωρίς να έχει περάσει. Και τελικά, αν δε γίνει κάτι ριζικό για να ταρακουνηθούν τα πνεύματα, οι μέρες που περνάνε γράφουν στο τεφτέρι του χρόνου αλλά υπάρχει πάντα ο ζωντανός κίνδυνος να τις χρεωθεί χωρίς να τις έχει ζήσει! Το αντίθετο είναι μάλλον αδύνατο... Αντί λοιπόν να σφιχταγκαλιάζει την ευτελή ασφάλεια της διατήρησης των -παντί τρόπω- κεκτημένων, κάνει το μεγάλο άλμα: επιλέγει την αναζωογονητική δύναμη της ευγενούς ανασφάλειας που τον ξεκουνάει από την καρέκλα. Την κρίσιμη στιγμή όμως, θυμάται οτι κάτι ξέχασε και επιστρέφει στην πρότερη θέση του, του ύπνου με ορθάνοιχτα μάτια.

Μόνο που αυτήν τη φορά, την ώρα του ύπνου φοράει στο πρόσωπό του ένα αποφασιστικό ύφος της μορφής «την επόμενη φορά θα αρπάξω την ευκαιρία από τα μαλλιά και δε θα την αφήσω να χαθεί!».

Αν και ανήσυχος από τα καθέκαστα, δείχνει να απολαμβάνει τον ύπνο.