Υπέροχες στιγμές, αλλά δυστυχώς...

ΣΤΙΓΜΕΣ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ

Ζούμε σε αυτό που οι προηγούμενοι αποκαλούσαν «μέλλον» και οι επόμενοι θα αποκαλούν «παρελθόν». Το μόνο που μας κρατάει συνδεδεμένους είναι οι στιγμές…

Υπέροχες στιγμές, αλλά δυστυχώς...

Η ατμόσφαιρα ήταν πολύ φορτισμένη συγκινησιακά, καθώς ο Πρόεδρος ανέβηκε στο βήμα για να απευθύνει χαιρετισμό.

Με θεατρικές κινήσεις πλησίασε το μικρόφωνο, μετά απομακρύνθηκε σα να τυφλώθηκε από δυνατό φως.

-   Σήμερα είναι μια μοναδική μέρα. Ζούμε όλοι μας υπέροχες στιγμές, αδελφοί μου. Η λάμψη σας με τυφλώνει... ναι, ναι, καθόλου δεν υπερβάλλω! Είστε όλοι σας ένα υπέροχο δείγμα ανθρώπων.... ω, συγγνώμη, η συγκίνηση βλέπετε... μια υπέροχη ομάδα, αυτό εννοούσα ασφαλώς!

Κατάλαβε ότι, υπό άλλες συνθήκες, το λεκτικό του ολίσθημα θα μπορούσε να έχει δημιουργήσει προβλήματα. Κάποια άλλη στιγμή όμως, όχι εκείνη την ώρα. Εκείνη την ώρα όλοι τον αντίκριζαν εκστασιασμένοι, ήταν τόσο μεγάλη η ευεξία που αισθάνονταν, ώστε τίποτα δε θα μπορούσε να τους χαλάσει τη διάθεση.

Τίποτα; Κι αυτό που είχε να τους ανακοινώσει; Καλύτερα να το άφηνε για το τέλος, είχαν κάθε δικαίωμα να απολαύσουν μερικές στιγμές ευδαιμονίας....

-   Το φως που εκπέμπετε θα τύφλωνε τον οποιονδήποτε βρισκόταν σήμερα σε αυτήν την αίθουσα για να σας καμαρώσει. Σας βλέπω ενθουσιασμένους... κι έχετε κάθε λόγο να είστε! Ζήσαμε όλοι μαζί -ο καθένας, βέβαια, μόνος  του!- στιγμές μο-να-δι-κές!

Δεν είχε κανένα λόγο να ανησυχεί, όλα ήταν υπό έλεγχο.

-   Ξέρετε πώς σας βλέπω από εδώ πάνω; Σαν ένα πολύχρωμο πίνακα... γεμάτο χρώματα, γεμάτο σχήματα. Κι όμως, μέσα από την διαφορετικότητα των χρωμάτων και των σχημάτων, πίσω από τις φωνές και τη φασαρία -που είναι μοιραία, δεν σας κατακρίνω γι αυτό!- διαχέεται έντονα η πειθαρχία που σας χαρακτηρίζει. Η αίσθηση του σκοπού, η αντίληψη ότι καλώς πράττετε αυτά που σας κληροδοτούνται σαν υποδεικνυόμενος τρόπος (μη) αντίδρασης και μάλιστα χωρίς να αμφιβάλλετε ποτέ αν αυτό είναι το σωστό, η βεβαιότητα ότι τόσα χρόνια ακολουθήσατε τον σωστό δρόμο.

Έκανε ένα αδιόρατο σήμα στον χειριστή του φωτισμού. Τα φώτα άρχισαν να χαμηλώνουν στην αίθουσα. Μαζί μ’ αυτά, χαμήλωναν και οι φωνές του κοινού. Μήπως είχε έρθει η ώρα που όλοι φοβούνταν; Η ώρα που όλοι ήξεραν ότι θα έφτανε, αλλά προτίμησαν να κλείσουν από την αρχή τα μάτια τους σε μια πραγματικότητα που βρισκόταν προ των πυλών.

Σκοτάδι κάλυψε την αίθουσα... βάσει σχεδίου, ασφαλώς, πρώτα στην αίθουσα πέφτει απόλυτο σκοτάδι ώστε το αμυδρό φως που θα ακολουθήσει να θεωρηθεί μια ανακουφιστική εξέλιξη...

-   Μη φοβάστε το σκοτάδι, αδελφοί μου. Μας φέρνει πιο κοντά, μας κάνει ταπεινούς, μας κάνει ίσους. Σε αυτήν την σκοτεινή αίθουσα, όλοι βρισκόμαστε στην ίδια μοίρα. Χαιρόμαστε, απολαμβάνουμε την ζωή ανέμελα, χωρίς πολλές φορές να δίνουμε σημασία σε κάποιες στιγμές που αργότερα καταλαβαίνουμε πόσο σημαντικές ήταν. Εκ των υστέρων, αδελφοί μου. Αυτή είναι η μοίρα μας. Μια μοίρα σκληρή, αλλά δίκαια, αν το καλοσκεφτείτε. Και τότε, για την τιμή των όπλων θα έλεγα, επαναστατούμε και αναζητάμε με αγωνία αυτό που τόσο καιρό βρισκόταν μπροστά στα μάτια μας κι εμείς το αγνοούσαμε.

Στην αίθουσα πια επικρατούσε τάφου άκρα σιωπή. Όλοι ήξεραν τί θα ακολουθούσε.

-   Αδελφοί μου, μέσα σε αυτήν την ατμόσφαιρα κατάνυξης, ήρθε η ώρα για τον σκληρό, αλλά λυτρωτικό, επίλογο αυτής της υπέροχης συνάντησης που τόσο απολαυστικές στιγμές μας έδωσε...

Με επίπλαστη μελαγχολία, αναζήτησε το μαντήλι του που κάπου είχε κρυφτεί στην αριστερή -ή μήπως ήταν στη δεξιά;- τσέπη... Νάτο! Εδώ ήταν, το κρατούσε ήδη στο χέρι του. Σκούπισε το ιδρωμένο μέτωπό του, αφήνοντας το μαντήλι να σκουπίσει με έμφαση τα μάτια του που είχαν αρχίσει κι αυτά να ιδρώνουν με -κροκοδείλια- δάκρυα.

-   Αδελφοί μου, παρασυρθήκαμε από την γλυκιά γεύση της ζωής. Μεθύσαμε από τους χυμούς της, ξεχάσαμε την ουσία της, οι Σειρήνες εισέβαλαν στ’ αυτιά μας και μετά.... ω ναι, μετά μας κατέλαβαν εξ ολοκλήρου. Η ζωή είναι απηνής,  αμείλικτη, αδελφοί μου. Βρίσκομαι αυτήν την ώρα στην δυσάρεστη θέση να σας ανακοινώσω ότι τρεις από εσάς, τρεις από τους υπέροχους συντοπίτες μας σε αυτόν τον όμορφο κόσμο έχουν ήδη, εδώ και αρκετό καιρό πρέπει να ομολογήσω.... πεθάνει και δεν το είχαν καταλάβει. Δεν το κατάλαβαν ούτε οι ίδιοι, αδελφοί μου, αλλά ούτε και οι οικείοι τους, που έπεσαν στην παγίδα της ψευδαίσθησης μιας υπέροχης υλικής ζωής που τυφλώνει και δεν μας αφήνει να δούμε το μοιραίο. Φευ! Η μοίρα μας είναι προδιαγεγραμμένη. Ας αδράξουμε την κάθε στιγμή για να αξιολογήσουμε σωστά το υπέρτατο δώρο, το δώρο της Ζωής.

Στις τελευταίες του κουβέντες υψώθηκαν από ψηλά  προβολείς που ακροβολίστηκαν στην αίθουσα.

Όλοι έμειναν παγωμένοι στην θέση τους:

«Μήπως εγώ; Μήπως έφθασε η ώρα μου;».

Αφού έκαναν αρκετές περιφορές πάνω από τα κεφάλια των παρισταμένων, φαίνεται ότι τελικά επέλεξαν τους διαλεγμένους, άνδρες, γυναίκες, δεν είχε σημασία και τους διαχώρισαν από το πλήθος.

Το απόλυτο σκοτάδι. Κι όταν άναψαν ξανά τα φώτα, οι τρεις διαλεγμένοι δεν βρίσκονταν ανάμεσα στο κοινό.

Σιγά-σιγά οι παριστάμενοι άρχισαν να συνομιλούν. Σύντομα, όλοι βρέθηκαν σε μια μεθυστική έξαψη. Τα φώτα έγινα και πάλι έντονα, τα τραγούδια και οι φωνές κάλυπταν τις συζητήσεις και η ευτυχία είχε κυριαρχήσει πάνω στον ανθρώπινο φόβο.

Η ατμόσφαιρα ήταν πολύ φορτισμένη συγκινησιακά, καθώς ο Πρόεδρος ανέβηκε στο βήμα για να απευθύνει χαιρετισμό. Με θεατρικές κινήσεις πλησίασε το μικρόφωνο, μετά απομακρύνθηκε σα να τυφλώθηκε από δυνατό φως.

-   Σήμερα είναι μια μοναδική μέρα. Ζούμε όλοι μας υπέροχες στιγμές, αδελφοί μου. Η λάμψη σας με τυφλώνει...