Στιγμές ανέμελης μελαγχολίας

Μετά από μια ανακουφιστικά μακριά και γλυκά βασανιστική ημέρα στο γραφείο, την ώρα που -όπως συνηθίζω τα τελευταία χρόνια- βρίσκομαι στην αποσυμπίεση, αποζητώ περισσότερο ανάπαυση που πνεύματος παρά ξεκούραση του σώματος που κρύβει τον κίνδυνο της αποναύνωσης...

Δε γνωρίζω αν αυτό οφείλεται σε ωρίμανση ή σε συμβιβασμό της εικονοπλασίας που συνοδεύει την ώρα τη αποσυμπίεσης, πάντως διαπιστώνω οτι τέτοιες στιγμές όλα τα υποκείιμενα των εικόνων παρουσιάζονται διαφορετικά:

·    Αντίπαλα δέη των κάθε λογής αναμετρήσεων, βλέποντας οτι οι δυνάμεις της απέναντι πλευράς είναι αδιάφορες ή απόλυτα ισοδύναμες, έγειραν και ετοιμάζονται να κλείσουν τα μάτια τους για να τον γλυκοπάρουν...

·   Καρδιακοί φίλοι βλέπουν οτι, αυτήν την ώρα, τα καλύτερο που θα είχαν να κάνουν είναι να αποταμιεύσουν την αγάπη τους για μελλοντική χρήση στις δύσκολες στιγμές...

·    Γυναίκες και σκέψεις αισθησιακές φορούν -αυστηρά- τα ρούχα τους και έχουν χαμηλωμένα τα βλέμματα, γνωρίζοντας οτι, ούτως ή άλλως, η προσοχή μου είναι στραμμένη αλλού (πού ακριιβώς, δεν είμαι σίγουρος, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα!).

·  Ανέμελα πάθη που βρίσκονται μακριά από τη δημόσια προσοχή, μεταμορφώνονται σε αδιευκρίνιστη φαγούρα που, σταδιακά, υποχωρεί.

Η αναμονή των λέξεων (λίγων λέξεων, και μία μόνη μπορεί να αρκεί) που θα απελευθερώσουν το ποτάμι των καυτών συναισθημάτων, έχει πια χάσει το ενδιαφέρον της. Στιγμές ανέμελης μελαγχολίας: όσο περνά η ώρα συνειδητοποιώ οτι δεν είναι μελαγχολία... μάλλον ραστώνη είναι!

 

Και (αύριο, μεθαύριο) στο www.stigmesstochrono.gr

Ψυχανεμίσματα

Ψυχανεμίζομαι οτι αυτό που κρύβεται πίσω από τα δέντρα που βρίσκονται μπροστά μου κρύβει εκπλήξεις. Ανομολόγητα μυστικά ίσως.