Τα χαμένα φεγγάρια και η ψυχική αθανασία

Λυπάμαι για τα χαμένα φεγγάρια (*), αλλά δε μελαγχολώ. Υπάρχουν τριγύρω τόσα άλλα σημαντικότερα πράγματα για να μελαγχολήσει κανείς, είναι δυνατόν να αναζητά τη πηγή της μελαγχολίας στο φεγγάρι; Άλλωστε υπάρχουν τόσοι άλλοι πιστοί που ανατρέχουν στο φεγγάρι και πολλοί απ’ αυτούς μάλιστα, θα μείνουν εκεί να το κοιτούν σαν ηδονιστικό όνειρο που ζωντανεύει τακτικά σε αδιευκρίνιστες στιγμές για να ξαναπεθάνει λίγο αργότερα σε εξίσου αδιευκρίνιστες στιγμές.

Αιώνιο, ακίνητο (;) και αυθύπαρκτο το φεγγάρι, εντελώς απόν από τα δρώμενα της επίγειας πραγματικότητας, αλλά συγχρόνως αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας, ιδιαίτερα σε πονηρές βραδινές ώρες. Ακόμη και γεμάτο, το φεγγάρι μπορεί να αδειάσει την ψυχή αλλά αποτελεί αδιαπραγμάτευτη αξία, με αμετανόητους μύστες που μένουν προσηλωμένοι στην ιδέα του.

Αν, θάνατος είναι η βαρετή ζωή όπως ισχυρίζονται μερικοί μάχιμοι εγκέφαλοι, η στατικότητα στην παρατήρηση ενός αμετάβλητου (ίσως και προβλέψιμου) φεγγαριού, καθόλου βαρετή δεν είναι. Και τελικά, ισχυρίζομαι οτι η επίμονη παρακολούθηση του φεγγαριού δεν επιφέρει συνασθηματική καταστολή, αλλά μάλλον αναχαίτιση της αρνητικής ενέργειας που μας περιτριγυρίζει. Κι αυτό, οδηγεί με σταθερά βήματα (αλλά όχι μεγάλα!) στην ψυχική αθανασία, αν και δεν υπάρχει σαφής ορισμός γι αυτήν...

(*) Χαμένο φεγγάρι (ανεπίσημος ορισμός)= Το φεγγάρι που κρεμιέται σαν πλαστικός πίνακας στην κουζίνα, ξεχνιέται εκεί και ξεθωριάζει, παραμένοντας αδιάψευστο κοκόγουστο απομεινάρι από την εποχή του πλαστικού. Ελέγχεται αν έχει οποιαδήποτε σχέση με το «χαμένο κορμί».