Φευγάτος αλλά δεν φεύγει: πού να πάει;

Ένας φευγάτος ήταν ανέκαθεν, που έχει μείνει καρφωμένος  στην αυλή του και από εκεί παρατηρούσε με ανησυχία τα καθέκαστα στις διπλανές αυλές.

Οι στιγμές ανέμελης μελαγχολίας πέρασαν οριστικά στο παρελθόν όταν συνειδητοποίησε τις ανατριχιαστικές ομοιότητες μεταξύ όσων συνέβαιναν στην άκρη του κόσμου και τα έβλεπε στην τηλεόραση -και μάλιστα τις ώρες που ο ίδιος επέλεγε να την ανοίξει!- και αυτών που διαδραματίζονταν στην διπλανή αυλή. Ούτε λόγος βέβαια να γίνεται, στη δεύτερη περίπτωση δεν μπορούσε να πατήσει το “OFF” για να εξαφανιστεί από τα μάτια του η εμφαινόμενη στενάχωρη πραγματικότητα.

Σε μια ύστατη προσπάθεια να μην αφήσει το επερχόμενο μέλλον να γίνει παρόν, ακολούθησε πλείστες όσες τεχνικές: άκουγε την ίδια μουσική πάντα και ισχυριζόταν οτι έβρισκε καινούργια πράγματα σε αυτήν. Η αλήθεια είναι μάλλον οτι την τελευταία φορά που άκουγε αυτήν την ίδια μουσική (μπορεί και πριν από δύο ημέρες), ήταν ένας διαφορετικός άνθρωπος. Κάθε μέρα που περνούσε, έβλεπε τον εαυτό του και το ένοιωθε αυτό: ήταν ένας διαφορετικός άνθρωπος, ούτε καλύτερος, ούτε χειρότερος, διαφορετικός ήταν και δεν ήξερε πώς να τα βγάλει πέρα μαζί του! Και η μουσική ακουγόταν διαφορετική, τελικά, οπότε στράφηκε σε άλλες τεχνικές.

Όταν συναντιόταν με παντοτινούς φίλους και επαναλάμβαναν όλοι μαζί το ίδιο πρόγραμμα των νεανικών τους χρόνων, αντιλήφθηκε κάποια στιγμή αντικρύζοντας στον καθρέφτη μια ομάδα γραφικών δεινοσαύρων που φλέρταραν επικίνδυνα με το ενδεχόμενο να γίνουν γραφικοί. Άσε που ήταν πολύ πιθανόν να μην το απολάμβαναν πλέον!  Και αυτή η μέθοδος εγκαταλείφτηκε μετά βαΐων και κλάδων...

Προσπάθησε να ξεκουνηθεί: σταμάτησε τις περιττές ξάπλες, δεν είχε ανάγκη ανάπαυσης, εξάλλου αυτή η υποχρεωτική ξεκούραση τον αποβλάκωνε. Θα είχε καιρό για πολλές, πάρα πολλές ξάπλες αργότερα...

Η τελευταία του ελπίδα ήταν μια μετα-μοντέρνα θεώρηση της ζωής, με μια απόχρωση ελεγχόμενου ρομαντισμού. Δυστυχώς, ούτε η «επίτηδες παρατήρηση της ομορφιάς της ζωής» μπορούσε πλέον να του προσφέρει αυτό που αποζητούσε: τί σου προσφέρει να παρατηρείς ακίνητος την ομορφιά του ουρανού, όταν βρίσκεσαι στην άκρη του βουνού μπροστά από το γκρεμό;

Φευγάτος, αλλά δε λέει να φύγει...

Και τελικά δεν έφυγε. Έμεινε εκεί χωρίς να παραπονιέται. Σταμάτησε και τη μουρμούρα. Και τα ωραία εκείνης της περιόδου της ζωής του δεν τα κυνηγούσε με το κιάλι, ούτε τα εκβίαζε. 

Και τότε, εκείνα τα ωραία ἀρχισαν δειλά-δειλά να εμφανίζονται μόνα τους.....