Επαναστάτες ή θορυβοποιοί;

Όσο κι αν αποφεύγω να εκτίθεμαι στην αρνητική ακτινοβολία της τηλεόρασης ως μέσου μεταφοράς εικόνων από εξελίξεις σε διάφορα πεδία μάχης του κόσμου (π.χ. πλατεία Ταξίμ στην Κωνσταντινούπολη), στο βλέμμα μου ωστόσο εισρέουν διαρκώς εικόνες από εμπόλεμες ζώνες: ανήσυχα άτομα περιφέρονται στα πλάνα με την αίσθηση οτι επαναστατούν. Δεν αμφιβάλλω καθόλου για τις αγνές τους διαθέσεις (εξαιρώ τους λίγους -;- προβοκάτορες και πράκτορες που έχουν παρεισφρήσει ανάμεσά τους) αλλά, κρίνοντας εκ του αποτελέσματος από ανάλογες δραστηριότητες ανά την υφήλιο εδώ και πάρα πολλά χρόνια, οι περισσότεροι ανυποχώρητα ανυπότακτοι, απλώς θορυβούν.

Ποιός είπε οτι η ανυποταξία οδηγεί σε ένα απελευθερωτικό δρόμο ζωής; Τα ορμητικά κύμματα της θάλασσας, δεν παύουν ούτε στιγμή να αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της: αυτή (η θάλασσα) τα ανατρέφει και, τελικά, σε αυτή γυρίζουν, ήμερα πλέον, σαν ανήσυχα παιδιά που αποζητούν τη μητρική αγκαλιά.

Την ώρα του τυφλού θυμού (το αποτέλεσμα του οποίου ενίοτε εκλαμβάνουμε ως επανάσταση), ένα πλήθος από ανήσυχα νιάτα συνωθούνται (μακριά από εμένα η Ρεπούση!) πατώντας ο ένας πάνω στον άλλο και σε ακραίες περιπτώσεις αδέλφια αλληλοσκοτώνονται: αναρωτιέμαι, τί θα σκεφτόταν περί αυτού ο Κάιν, ο Επίτιμος Πρόεδρος των αδελφοκτόνων απανταχού της γης ανά τους αιώνες;

Η καθολική συνείδηση σφιχταγκαλιάζεται με το επιλεκτικό ασυνείδητο και δε μπορούν να ξεχωριστούν δια γυμνού οφθαλμού η μία από την άλλη ώστε να εξηγηθούν οι κινήσεις του ταραγμένου πλήθους...

Έχω καταλήξει: οι διαδηλωτές της πλατείας Ταξίμ, είναι επαναστάτες.