Σκέψεις ενός βετεράνου ψυχικών πολέμων που αρνείται να γίνει απόμαχος

Δε θέλω να ακούω κελαρυστά νερά που τρέχουν γιατί είμαι σίγουρος οτι δεν είναι καθαρά. Πάει καιρός που άκουσα κελάρυσμα καθαρών νερών. Τελικά, η μόνη σημασία που δίνω στα κελεύσματα της φύσης είναι στα λουλούδια που, αδιαφορώντας για τη δυσάρεστη περιρρέουσα ατμόσφαιρα, φυτρώνουν όπου βρουν ευκαιρία επειδή έτσι θέλουν χωρίς να περιμένουν οποιαδήποτε αναγνώριση ή ανταμοιβή. Και τα πουλιά που σε κάνουν συχνά να αναρωτιέσαι «τί παίρνουν» και βρίσκουν το κουράγιο να κελαϊδούν ακατάπαυστα, κι αυτά είναι άξια θαυμασμού για τους -βιδωμένους στη γη- ανθρώπους.

Μέσα σε όλα τα άλλα, έβαλα στην άκρη και το περισκόπιο, έχω σταματήσει να το χρησιμοποιώ γιατί αυτό που βλέπω δεν είναι πλέον ορίζοντας αλλά καπνοί από μελλοντικά καμμένα σπίτια και θυμωμένα πρόσωπα που μπαίνουν στο πλάνο για να εκφράσουν τη δυσαρέσκειά τους.

Κινούμαι στον χώρο της καθημερινής επαγγελματικής μου ζωής και (προσπαθώ να) λειτουργώ με αξιοπρέπεια που αγγίζει τα όρια της αυταπάρνησης. Αλλά πρόκειται για συνειδητοποιημένη στάση και όχι για αυθόρμητη ζωή, όπως τουλάχιστον την είχα συνηθίσει. Κι όταν επιστρέφω στον ασφαλή χώρο της κατοικίας μου, εκεί αποκτώ αίφνης διάθεση για επικοινωνία αλλά πολύ συχνά δε γνωρίζω πώς να μεταφέρω αυτό το μήνυμα στους οικείους μου. 

Μένω ψύχραιμα στην άκρη σαν παλαίμαχος ναυτικός που περιμένει να κοπάσει η τρικυμία, αλλά έχω αμφίθυμα συναισθήματα που το ένα κάθεται αναπαυτικά δίπλα στο άλλο στον εσωτερικό μου καναπέ χωρίς να ενοχλεί και -ακόμη χειρότερα!- να ενοχλείται. Όταν ερωτώμαι για το τί μου πάει στραβά, αναλώνω το μισό διατιθέμενο χρόνο της απάντησης σε αναθεματισμούς κατά παντός (οι πολιτικοί έχουν βέβαια προεξέχουσα θέση) και τον άλλο μισό προσπαθώντας να συνέλθω από τον εκνευρισμό που μου έχει προκαλέσει το πρώτο μέρος της απάντησης. Κι όταν αρχίζει να καθαρίζει το μυαλό μου και μπορώ να συνθέσω δύο λέξεις με αλληλουχία, ένα επιχείρημα με λογική και μισή πρόταση με ελπίδα, έχω δυστυχώς χάσει το κοινό μου και μαζί μ’αυτό το ενδιαφέρον μου.